De laatste jaren hoor ik in mijn werkomgeving steeds vaker over euthanasie. Veel van mijn collega’s krijgen te maken met familieleden die ziek worden en overlijden. „Gelukkig hoeft hij nu niet meer te lijden.” „Je kunt er maar beter nu van genieten.” Dat soort uitspraken hoor je dan. Tot voor een paar jaar geleden werd niet openlijk over euthanasie gepraat. Je vermoedde wel iets, maar je vroeg er niet naar. Dat verandert nu. Collega’s nemen vrij voor de dag van de euthanasie. Bij zo’n geplande euthanasie houd je de regie tot het einde. Nog één keer samen genieten en dan is het einde daar.
