Het is rond een uur of vijf ’s ochtends. Een deur kraakt. Drie dames van zeventien jaar krijgen de schrik van hun leven.

Drie dagen lang ben ik vrij. Dus staan lange nachten op de planning. Ik wil mijn wiskunde- en economieachterstand inhalen. Dat dit moet gebeuren is het gevolg van gebrek en aan discipline om mijn huiswerk te maken. Verder moet er nog het een en ander aan mijn profielwerkstuk gebeuren, en voor ik het vergeet, aan mijn presentatie Nederland. En natuurlijk moet ik de 47 Engelse woordenlijsten niet vergeten. Maar goed, we hebben drie dagen vrij, dus de achterstand moet ik kunnen inhalen.

Ik dacht dat ik het hoofdstuk ‘folderen’ drie jaar geleden had afgesloten. Maar een paar weken geleden moest ik weer folders lopen. Mijn zusje zat in quarantaine, dus ik werd voor haar karretje gespannen.

Na een avond filmpjes kijken, strepen en kiezen staan er op mijn lijstje geen tien bachelors meer, maar drie studies. Ik meld me voor deze drie aan voor de online open studiedag.

Ik kom bijna overal te laat. Zelfs bij een date arriveer ik een minuutje te laat. De enige afspraak waar ik structureel op tijd ben, is mijn werkafspraak.

Terwijl ik me omkleed voor mijn werk, belt een directrice van een basisschool me. Op haar school wil ik een enquête houden. Ze vraagt of ik morgenochtend om 9 uur present kan zijn. Omdat corona roet in het eten kan gooien, stem ik maar al te graag in met haar voorstel.

In mijn beleving kruipen de maanden van de intelligente lockdown voorbij. Maar afgelopen weekend ging het ineens snel, het leek wel kerst. Althans: ons konijn is dood.

„Dan wens ik u nog een fijne dag.” „O ja, wilt u de bon nog mee?” Sinds een week ben ik tijdelijk caissière, want op de broodafdeling werken met krukken is niet heel handig.

„Ik kan mijn portemonnee nergens vinden”, app ik naar een van mijn vrienden. Morgen ga ik met vrienden een dagje weg met de trein. „Denk goed na wanneer je je portemonnee voor het laatste gebruikt hebt” antwoordt hij. En dat is nou net iets wat mijn probleem niet gaat oplossen.

„Mundmaske über den Nase”, snauwt de winkeljuffrouw tegen mij. Verschrikt kijk ik op. Na drie kwartier in een Duitse kledingwinkel, heb ik even frisse lucht nodig. Ik trek mijn mondkapje een stukje naar voren om hem vervolgens weer terug te laten vallen. Maar de nauwlettende winkeljuffrouw heeft het al gezien, en geeft me een reprimande.

Mijn kamer is alleen opgeruimd als ik op vakantie ben. Voordat ik de deur een aantal weken achter me dichttrek, moet mijn kamer van mijn ouders spic en span. Wel handig voor het geval er inbrekers komen, dan zullen ze niet uitglijden over mijn bende.

Met 30 graden een drie-urige wandeling maken. In Nederland zou ik dit nooit doen. Maar nu we in de bergen op vakantie zijn, heb ik er toch wel zin in. Na drie dagen zwemmen wil ik de natuur in.

Elke zaterdag krijg ik aan de lopende band hapjes. Een collega van mij zorgt ervoor dat de proeftafels in de winkel constant gevuld zijn met proeverijtjes. Elke keer als ze langs de bakkerijafdeling komt waar ik werk, stopt ze even. Zo geeft ze mij chocolaatjes, snoepjes, koekjes, toastjes en yoghurt. 'Je werkt hier zo hard, dan mag je wel wat lekkers', zegt ze steevast als ze mij iets toeschuift. Haar gedrag is net zoals dat van een lieve oma, mijn collega heeft de leeftijd van een oma dan ook wel.

'Ik gok dat je negentien bent', zegt hij. In een zin is mijn ego een beetje opgekrikt en trots vertel ik dat ik pas zestien ben. Ineens ben ik trots op mijn leeftijd. Ik hoor nog bij de generatie die het leuk vindt om drie jaar ouder geschat te worden. 'Dat geloof ik niet', antwoordt hij. Eerlijk vertel ik dan dat ik over een week zeventien word. Toch ben ik nog steeds trots, want hij zit er alsnog twee jaar naast.

Voorlopig wil ik geen kinderen. Dit besluit neem ik tijdens het oppassen bij een gezin op vrijdagavond, terwijl ik een kotsende baby heen en weer wieg. Ondertussen probeer ik de limonade van het tapijt af te krijgen. Zuslief denkt dat de vloer meer dorst heeft dan zijzelf, en deelt haar beker drinken met het tapijt. Laten we het erop houden dat op 3-jarige leeftijd de motoriek nog niet zo vaardig is als de mijne en dat er dan soms een vinger een gekke beweging maakt.

Over drie dagen staan twee grote toetsen op de planning. Met in mijn achterhoofd dat ik bijna vakantie heb, begin ik drie dagen van tevoren. Dat zal vast wat stress voorkomen.

Tot mijn grote schrik kom ik er donderdagavond achter dat ik dinsdag het eerste deel van mijn profielwerkstuk (pws) moet inleveren. Via Teams bel ik met de twee meiden waarmee ik mijn pws doe en verdelen we de taken.

Na drie maanden mag ik eindelijk weer naar school. Zelfs de docenten waar ik af en toe mee overhoop lig, heb ik gemist.

De verstandelijk beperkte horecaman die ons net na de klok van 12 uur bedient, lijkt alle verloren tijd van de afgelopen maanden in te willen halen. Hij vliegt heen en weer met kopjes koffie en ruimt ondertussen in sneltreinvaart de tafel af.

Hemelvaartsdag is een stralende dag. Heerlijk weer om op het water te zijn. Al jaren ga ik op Hemelvaartsdag na de kerkdienst naar het strand. Maar dit jaar zijn de stranden dicht. Dus verzinnen we als gezin een alternatief.

Koningsdag, de dag dat er niemand thuis is. Iedereen gaat op pad naar de vrijmarkt of vrienden. Behalve dit jaar, nu doe ik alles vanuit huis. Waar ik vorig jaar nog, met allerlei rommel thuiskwam, kan ik nu via Marktplaats naar de virtuele kleedjesmarkt. Het voordeel? Ik heb dit jaar geen rommel gekocht, vast door het gebrek aan verkooppraatjes.

Thuiszitten doet gekke dingen met de mens. Nu we zo'n zes weken thuis zitten, went het wel een beetje. Ik vind het 'nieuwe leven' eigenlijk wel prima. Ik heb me in tijden niet zo relaxed gevoeld. Maar dat duurde wel drie weken.

Uitzonderlijke tijden gaan gepaard met uitzonderlijke acties. Voor een gemiddelde Nederlander is de actie die ik dit weekend ondernam niet uitzonderlijk. Voor mij wel; we hadden immers nog nooit een paasbrunch gehouden.

Terwijl de ene collega een bananendozenfort om zich heen bouwt, hoest de andere collega nog net niet in mijn gezicht. Terwijl de ene klant in je nek hijgt, houdt de ander het liefst tien meter afstand en wacht geduldig tot je klaar bent met het vak vullen.

Het feit dat ik alleen maar zusjes heb, betekent -gelukkig- niet dat ik slecht kan vechten en alleen met barbies speel. School vreesde van wel, vermoed ik. Daarom stopten ze me samen met vier medevrouwen in een klas vol testosteronbommen.

Geen toetsen, geen mondelingen, geen huiswerkchecks, elke ochtend uitslapen en eten wanneer je wilt. Wat de nadelen van drie weken quarantaine ook zijn, die kunnen nooit opwegen tegen deze voordelen, toch?

Op een koude en grillige zaterdagochtend formuleerde ik een nieuw voornemen. Ik zou op tijd op mijn werk komen.

Wat is de overeenkomst tussen zwarte gaten en stromend water? Een moeilijke vraag. Maar er zijn moeilijkere. Een van mijn collega's, Arien, las een column die ik had geschreven. Hij werd enthousiast en kwam op het idee om die column te publiceren op de Puntuitsite. Maar eerst moest ik dan een stukje schrijven waarin ik mezelf voorstel. Dat is moeilijk. Want het antwoord is niet te googelen.

Altijd al water willen besparen zonder korter te douchen? Altijd al een keer met de auto naar school willen gaan zonder je schuldig te voelen over de uitstootgassen van de auto? Dat kan. Door mee te doen aan de nationale week zonder vlees kun je jouw mondiale en ecologische voetafdruk verlagen.'