De felicitatie die het synodebestuur van deze kerk schreef ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de staat Israël, is haar volledig in het verkeerde keelgat geschoten. De kerkleiding noemde in die brief namelijk ook het leed dat Arabieren in 1948 is aangedaan. In het NIW wordt ook gerefereerd aan het reisverslag van een groep waarvan ook de scriba van de PKN, ds. R. de Reuver, deel uitmaakte. In dat verslag werd het leed van de Palestijnen vergeleken met de Holocaust, de moord op zes miljoen Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Al met al genoeg reden voor Voet om voor te stellen dat Joodse organisaties „kappen” met de PKN.

Hoewel ze inhoudelijk zeker een punt heeft, is de trant van haar commentaar er toch vooral een van makkelijk scoren. Dat begint al met het feit dat ze in haar stuk schrijft over „de Protestantse Kerken Nederland”. Die kerk bestaat niet en het gebruik van deze niet bestaande naam werpt een smet op álle protestantse kerken in Nederland. Wie niet eens de moeite neemt om de naam van de ‘tegenstander’ goed te spellen (Protestantse Kerk in Nederland), laadt op z’n minst de verdenking op zich deze opponent niet serieus te nemen.

Ook in de rest van het artikel blijkt Esther Voet het onderwerp nogal selectief te behandelen. Zo wijdt ze amper een woord aan het feit dat de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk in een brief aan het synodebestuur nadrukkelijk afstand heeft genomen van de felicitatie van het moderamen. Evenmin wordt duidelijk dat het zomaar zou kunnen dat getalsmatig de grootste groep supporters van Israël lid is van een gemeente in de Protestantse Kerk in Nederland. Niet voor niets is de kritiek in die kerk op het synodebestuur zo fel. Overigens, wat dat reisverslag betreft, is de verwerpelijke vergelijking tussen het leed van de Palestijnen en de Holocaust later geschrapt.

Heeft Voet dan geen punt? Helaas wel. Hoewel het onderwerp Israël al heel lang voor verdeeldheid zorgt binnen de PKN, lijkt de kerkleiding steeds meer naar de Palestijnse kant te leunen. Aan de eenzijdigheid die vrienden van Israël nogal eens verweten wordt, maakt men zich daarbij zelf ook schuldig, maar dan in omgekeerde zin. Het is terecht dat Joodse organisaties daar de vinger bij leggen en het is tegelijk ook beschamend dat zij dat moeten doen.

Kritiek is echter nooit gebaat bij het schetsen van een karikatuur van de tegenstander. Termen als een „naïef clubje” dat meehuilt met de wolven in het „Palestijnse sprookjesbos” halen de discussie naar beneden. Voet zegt dat het Joden nooit ontbreekt aan zelfkritiek en dat dus het „gezever” van de PKN in de felicitatie voor de verjaardag van de staat Israël achterwege had kunnen blijven. Het zou voor de discussie echter goed zijn geweest als ze zelf bij het schrijven van haar artikel juist iets meer van die zelfkritiek had gehad.