Dat wilde ook de appelkring ”Kerkelijk belijden”, actief in de Protestantse Kerk in Nederland. In 2005 verscheen het paasappel ”Christus, onze Hoop”. Het werd aan de synode en naar 2550 kerkenraden gestuurd. „Getuigen van de ene Naam, ons tot redding gegeven – dát willen wij in onze verwarrende tijd, waarin velen het spoor bijster zijn, de samenleving op drift is, de kerk in de marge wordt gedrongen en bijbelse waarheden ontkracht worden.”

In 2023 waait een nog guurdere wind van intolerantie en individualisme, van geweld en agressie. Velen worstelen met de zin van het bestaan. Jongeren zijn massaal depressief. „Het is de tijd van wereldwijde grote desillusies”, schreef Bas Heijne zaterdag in NRC en de paus noemde zondag in zijn paaspreek een waslijst aan conflicten.

Ondertussen publiceerde het CBS zijn rapport ”Religieuze betrokkenheid in Nederland”. Een minderheid van de bevolking noemt zich nog christen. Kerken verkeren in zwaar weer. Het CBS concludeert: „Geen enkel ander instituut krijgt zo weinig vertrouwen van de bevolking als de kerken.” Wij hebben de wereld niet jaloers gemaakt, hem misschien wel bij het Evangelie vandaan gedreven door grote misbruikzaken, verkramping of vervaging, verstarring of verwarring. Ootmoedig beleden de opstellers van het paasappel dat wij christenen te vaak afbreuk deden aan het werk van Christus. En „een kerk die haar eigen boek niet meer gelooft, heeft geen toekomst”!

Eerder al vroeg ds. J. Overduin in zijn ”Het onaantastbare. Over de christelijke hoop” of wij „die wonderlijke vrucht van de opstanding van Christus, de hoop, te weinig hebben geplukt”.

Toch eindigt het paasappel 2005 niet in mineur, integendeel. „Christus geeft hoop aan een samenleving die bol staat van schreeuwende armoede en leegheid. Zonder Hem heeft de kerk geen bestaan, zijn wij opgesloten in het platte vlak van horizontaal leven, verliezen normen en waarden hun basis, is er geen werkelijke hoop, zijn wij overgeleverd aan de waan van de dag en de machten van angst en ontreddering.”

Maar wat als het paasvuur van Christus’ opstanding uit de doden niet meer brandt in de kerk en ons eigen leven een gedoofde fakkel is…? Dan nog is Hij hét adres voor hopeloze mensen.