Het moet inmiddels wel zo’n dertig jaar geleden zijn. Terwijl in de kerk in mijn geboorteplaats Psalm 3 vers 2 werd ingezet, viel aan het einde van de eerste regel het orgel uit. „Maar trouwe God, Gij zijt…” En toen werd het stil van de galerij. Even aarzelde de menigte. Het volume zakte wat, maar zwol snel weer aan. Zonder begeleiding werd het couplet uitgezongen.

Het orgel viel niet meer in, we zongen het couplet a capella uit, zoals dat heet in muziektermen. We zakten tonen, hoorde ik later van de organist, maar we haalden het einde van het psalmvers zonder aarzeling of hapering. Het was ronduit indrukwekkend. Voor mij dan.

Natuurlijk waren we allemaal blij dat verderop in de dienst het orgel weer van zich liet horen, maar dat ik decennia later nog exact weet welk vers we zonder begeleiding zongen, laat wel zien hoeveel indruk het op me maakte.

Een dikke twintig jaar geleden was ik opnieuw aanwezig bij a-capellasamenzang. Het was tijdens de herdenking van de Holocaust bij het monument Yad Vashem in Jeruzalem. We werden uitgenodigd door hooggeplaatste vrienden om die herdenking, die jaarlijks in Jeruzalem in de openlucht gehouden wordt, bij te wonen. Een grote eer. Het was nog in de tijd dat premier Sharon aan de macht was in Israël en het land zat midden in de tweede intifada. De veiligheidsmaatregelen waren dan ook immens. Maar we zaten er, op de vierde rij van voren, toen de zes fakkels werden aangestoken ter herinnering aan de 6 miljoen Joden die tijdens de Shoah zijn omgekomen.

De bijeenkomst werd afgesloten met het zingen van het Hatikva, het Israëlische volkslied. In mijn herinnering was er geen begeleiding. Ik kende de melodie, maar niet de Hebreeuwse woorden. De wat klagelijke melodie klonk helder in die Jeruzalemse avond. Het lied werd gezongen op die historische plaats door de overlevenden en de nakomelingen van de miljoenen die door de nazi’s in de vernietigingskampen waren samengedreven om vergast te worden. Er waren tranen bij veel aanwezigen, maar de samenzang klonk toch krachtig en vol.

Ieder jaar als ik in Nederland rond 4 en 5 mei het Wilhelmus zing, denk ik terug aan die avond in Jeruzalem. En het ontroert me steeds opnieuw.

Wim van Egdom schrijft over het dagelijks leven. En meer. Soms met een knipoog.