Het stof van de verkiezingen dwarrelt nog altijd neer. De een pronkt als een pauw met zijn veren, de ander likt zijn wonden. Grote winnaar in de strijd om de macht is de PVV. Wie de lezersbrieven in de grote dagbladen volgt, verwacht binnen de kortste keren een leegloop van het land.

Enkele dagen geleden was ik op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek ergens in het midden van het land. Ik was door Jozef als vriend gevraagd mee te gaan op bezoek bij zijn dochter Maan.

Het is net een fuik waar je in trapt. Wanneer je auto een beurt bij de garage heeft gehad of als je een accommodatie hebt geboekt, kun je erop wachten. Een paar uur, soms zelfs een paar minuten later, komt er een bericht je mailbox binnen: „Beste cliënt, was de dienstverlening naar wens?”

Onlangs werd ik uitgemaakt voor klimaatdrammer. Ik voel het nog steeds, schrijft Gijsbert Korevaar.

Als het gaat over natuur, milieu en klimaat kun je de nodige kritiek leveren op uitlatingen en optredens van activistische clubs en academici, op ”Earth Overshoot Day” (wereldoverschotdag) en andere modellen, of op alarmistische betogen van politieke partijen. Dat levert zowel afkeurende als instemmende reacties op. Wat allemaal bij een prikkelende column hoort.

„Juf, kent u mij nog?” Jaren nadat ik deze jongen in de klas heb gehad, belt hij mij. „Kent u mij nog? Het gaat niet goed met mij, ’k heb niemand meer. Maar kent u mij nog?” Mijn gedachten gaan snel en natuurlijk ken ik hem nog.

„Ik heb slecht nieuws voor u. U bent ernstig ziek, u hebt kanker.” In menige ziekenhuisspreekkamer zal vandaag deze zin in de ene of andere vorm uitgesproken zijn.

We zijn eindelijk óm in de stad waar ik woon. Enige tijd terug zijn de verkiezingsborden weer op de bekende plekken neergezet. Maar toch is het deze keer allemaal anders dan anders. Waren het tot voor kort altijd van die houten borden waarop de partijen zelf de posters moesten plakken, deze keer komt alles voorgedrukt uit de fabriek. Er komt, neem ik aan, geen mensenhand meer aan te pas. Vier rijen breed, zes rijen hoog staan alle partijen die meedoen aan de verkiezingen op 22 november voorgedrukt op hout of linnen. Welk materiaal het is, dat weet ik namelijk nog steeds niet.

Op een aanplakzuil hengelen politieke kopstukken naar mijn stem. En passant wordt ook de intocht van Sinterklaas aangekondigd.

Van dieren kunnen we veel leren. Onlangs was ik getuige van een begroeting van een hond die zijn baasje weer zag nadat hij hem een dag had moeten missen. Het enthousiasme was niet te beteugelen.