Eikpunten
Met boek- en krantentitels is het oppassen geblazen. Ze zetten je gemakkelijk op verkeerd spoor. Dat overkwam mij met het boek ”Kerken van goud en dominees van hout”.
Anders dan de titel doet vermoeden gaat het niet over dominees maar over bomen, bossen en het beheer daarvan. Ik las het en werd niet blij. We weten het: met onze bossen gaat het niet goed. Een optimist sprak zelfs van een zieken- en sterfhuis. En onze bomen… die staan altijd in de weg of vallen in het ergste geval ten prooi aan bomenbeulen. En dan te weten dat Holland afgeleid is van holtland, houtland.
Zo waren in mijn jeugd Mast- en Ulvenhoutsebos onder Breda nog echte, stille bossen. Later werd de snelweg A58 erdoorheen gelegd. Het bos versnipperde, bomen werden gerooid. Eén exemplaar bleef staan. Nog steeds prijkt hij in de middenberm van de A58. Een heus eikpunt waar dagelijks duizenden weggebruikers aan voorbijzoeven. Maar hij is overigens wel een sta-in-de-weg in verband met de uitbreiding van de A58. Dankzij massaal publieksverzet staat hij er nog steeds. In de wandelgangen heet hij Anneville-eik (naar het landgoed waar hij eens deel van uitmaakte), of Troetel- of Knuffeleik. In 2018 werd hij zelfs verkozen tot Boom van het Jaar. Dat maakt rooien lastig. Inmiddels is de Troeteleik door lucht- en watervoorziening mogelijk de duurste boom in Nederland geworden.
Bij Bunnik bevindt zich landgoed Amelisweerd. Ruim twee eeuwen geleden werd het aangelegd door markies Henri Maximilien de Saint Simon. Daar staat de Markiezeneik, die uitgroeide tot symbool van verzet tegen de verbreding van de A27, waarvoor veel bomen moeten wijken. In de race om Boom van het jaar 2022 laat hij met ruim 36.000 stemmen alle mededingers naar die titel ver achter zich. Volgend jaar doet de Markiezeneik zelfs mee aan de verkiezing tot Europese boom 2023. Welke minister durft er dan de beuk nog in te zetten? Niettemin zijn de plannen voor verbreding van de A27 nog niet opgeborgen. Is de Markiezeneik straks ook een eikpunt in de snelweg?
Bij Wolfheze staan de wodanseiken, oud en versleten. In de negentiende eeuw een geliefd decor voor de kunstenaars van de Oosterbeekse school. Schilder Johannes Warnardus Bilders (1811-1890) organiseerde hier jaarlijks een feest, waarbij hij als druïde verkleed de aanwezigen liet zweren steeds de plaats waar Wodan en Thor woonden met eerbied te zullen betreden. Een bijzonder eikpunt, maar Bonifatius had vast en zeker de bijl erin gezet en anders had Gideon dat wel gedaan.
