Wat hij brengt is geen nuance, maar zwart-witdenken waarin de SGP, Christenen voor Israël (CvI) en andere gelovigen aan de verkeerde kant van de geschiedenis worden geplaatst.

De suggestie dat christenen Israël een vrijbrief geven voor oorlogsmisdaden is niet alleen onjuist, maar ook gevaarlijk polariserend. Wie zich verdiept in het Israëlisch-Palestijns conflict, weet dat dit geen platgeslagen zwart-witverhaal is. Het is een tragisch verhaal van twee volkeren, verweven in een decennialange spiraal van geweld, trauma en wederzijdse pijn. Die complexiteit negeren –zoals Klaassen doet– leidt tot verharding in plaats van toenadering.

Lees ook

Oorlogsmisdaden tegen de menselijkheid: geven we Israël een vrijbrief?

Geen tegenpolen

Klaassen verwijt reformatorische christenen het „in twijfel trekken van feiten”, maar gebruikt zelf termen als „uitroeiing” en „systematische decimering van een bevolkingsgroep” zonder juridische grond of onderbouwing. Dat is geen analyse, dat is activisme. Hij negeert dat Israël een democratische rechtsstaat is met een onafhankelijke rechtspraak, persvrijheid en een kritisch binnenlands debat. Militair optreden wordt onderzocht, fouten worden erkend, schuldigen worden bestraft. Het Israëlische leger ontkende aanvankelijk de dood van hulpverleners, ja – maar gaf later wél toe dat er vreselijke fouten zijn gemaakt. Dat is geen propaganda, dat is openheid. Het is goedkoop én kwaadaardig om dat neer te zetten als „begraven onder het zand”.

Medewerkers en vrijwilligers van CvI zien dagelijks het rauwe gezicht van oorlog

De beschuldiging dat het leed in Gaza ons koud zou laten, is ronduit beledigend. De beelden van gewonde kinderen, ingestorte huizen en wanhopige moeders raken ook óns diep. Medewerkers en vrijwilligers van Christenen voor Israël sluiten hun ogen niet voor het menselijk lijden – integendeel. We zien dagelijks het rauwe gezicht van oorlog. We voelen de pijn en machteloosheid. Oorlog is gruwelijk, ongeacht aan welke kant je staat.

Dat wij Israël steunen in haar bestaansrecht, betekent dus niet dat wij blind zijn voor het leed van Palestijnen. Mededogen en rechtvaardigheid zijn geen tegenpolen. Je kunt geraakt worden door de situatie in Gaza en tegelijkertijd benoemen dat Israël strijd voert tegen een terroristisch regime dat zijn eigen burgers inzet als menselijk schild, dat ziekenhuizen, scholen en moskeeën misbruikt als wapendepots, en dat bewust uit is op de vernietiging van de Joodse staat.

Steun voor Israël mag blijkbaar alleen als die gepaard gaat met publieke veroordeling van de Israëlische regering

Niet eenzijdig

Wat doet Christenen voor Israël concreet, behalve de verkeerde kant kiezen, zoals wordt gesuggereerd?
Wij ondersteunen al decennialang humanitaire projecten voor Joden én Palestijnen. We steunen Palestijnse christenen, Joodse vluchtelingen uit Oekraïne en kinderen met een beperking – ongeacht hun afkomst. We helpen daklozen en verslaafden, voorzien mensen van voedsel, we bouwen raketbestendige speelplaatsen en faciliteren traumazorg. We ondersteunen samenwerkingsprojecten waarin Joden en Arabieren zij aan zij werken, in wederzijds respect. Wie ons werk kent, weet: dit is geen eenzijdige steun. Dit is praktische barmhartigheid, geworteld in ons geloof.

Ons werk roept ook weerstand op. Onze Bijbelstudieavonden worden verstoord, onze bijeenkomsten bedreigd, onze mensen uitgescholden, ons gebouw beklad, onze producten geboycot. Steun voor Israël mag blijkbaar alleen als die gepaard gaat met een publieke veroordeling van de Israëlische regering. Anders telt het niet. Wij worden geacht neutraal te zijn. Maar wat betekent dat? Mag je geen positie innemen? Moet je onverschillig zijn? Dat is geen moreel hoogstandje, dat is een moreel vacuüm.

Blijkbaar mag je pas oprecht zijn als je óók Israël veroordeelt

Bewaarder

Wij blijven opkomen tegen antisemitisme. Joodse Nederlanders voelen zich bedreigd, worden aangevallen op straat en op school. Onze manifestaties tegen Jodenhaat worden beveiligd vanwege dreiging. Tegelijk krijgen we het verwijt dat we ons ook tegen Israël moeten keren. Waarom? Omdat je blijkbaar pas oprecht mag zijn als je óók Israël veroordeelt. Maar met zulke ‘voorwaarden’ voor barmhartigheid, ondermijn je de kern van medemenselijkheid.

We krijgen het verwijt dat we een eenzijdig geluid laten horen. Maar waarom zou dat niet mogen? Omdat het niet past in het heersende narratief? Omdat het schuurt met de publieke opinie? Ja, een echte vriend durft kritiek te geven. Maar als een vriend je voortdurend oordeelt, zonder empathie of oog voor context, dan is hij geen vriend maar vijand.

Niet elke steun aan Israël is steun aan oorlog

Wij laten ons leiden door de Bijbel, waarin we lezen: „Troost, troost Mijn volk”. Dat is geen politieke leus. Dat is een roeping voor elke christen. Als Klaassen denkt dat hij ook maar één Palestijn helpt met zijn geheven morele vingertje, dan moet hij daar vooral mee doorgaan. Dan gaan wij als Christenen voor Israël door met het écht helpen van de mensen daar, zowel Jood als Palestijn.

Wie werkelijk vrede wil, zoekt nuance. Niet elke steun aan Israël is steun aan oorlog. Niet elk protest is antisemitisme. En niet elke Bijbelgetrouwe houding is wereldvreemd. In deze verwarrende tijden hebben we echter één houvast: de Bewaarder van Israël, die niet sluimert noch slaapt.

De auteurs zijn respectievelijk hoofd media en hoofd communicatie bij Christenen voor Israël.