„Mijn schuur, dat is eigenlijk een kleine garage achter het huis. Hij is ongeveer 3 bij 6 meter groot: mijn Chevrolet uit 1950 past er precies in, en dan kan ik er zelf nog net omheen lopen. Ik ben niet zo groot, dat scheelt. Verder is er langs de muren nog ruimte voor een werkbank en voor gereedschap. Je zou kunnen zeggen dat elke vierkante centimeter van de schuur wordt benut.

Oude tractoren

De Chevy heb ik in 2017 gekocht, nadat ik het jaar daarvoor darmkanker kreeg en arbeidsongeschikt werd verklaard. De ziekte is niet weg, maar ik ben dankbaar voor hoe het gaat. God kan iets verkeerds ook in iets positiefs veranderen, daar ben ik van overtuigd.

Toen mijn werk wegviel, wilde ik iets te doen hebben. Ik heb geen technische opleiding, maar ik had al wel wat ervaring met sleutelen. Eerder heb ik in mijn schuur al eens twee oude tractoren opgeknapt.

Als ik tijd en zin heb, ga ik naar de schuur om daar een tijdje te sleutelen. Dat is de meeste dagen het geval. Als ik moe ben, stop ik en ga ik naar huis. In de schuur is het heerlijk rustig. Ik heb een herseninfarct gehad en kan sindsdien niet meer goed tegen lawaai en drukte. Een een-op-eengesprek in de schuur gaat me wel goed af.

Gordijn

Er ligt vloerbedekking op de grond en voor de deur hangt een gordijn tegen de tocht. Daardoor is het ook in de winter best comfortabel in m’n schuur. Maar zodra het weer het toelaat, zet ik de deur open. Er loopt een weg langs, dus er komen altijd wel mensen voorbij. Ik heb veel aanloop uit de buurt, maar ook wel van vreemden. Zo’n oude Chevrolet valt ook wel op, natuurlijk.

Het verbaast me hoe gemakkelijk het is om met mensen die zomaar aan komen lopen in gesprek te raken. Hoe open ze vaak ook zijn. Zelfs wildvreemden. Of misschien wel: juist wildvreemden. In relaties met vrienden of familie kan het best lastig zijn om eerlijk te zijn over waar je mee zit. Als je iemand niet kent, gaat dat soms gemakkelijker. In ieder geval vertellen sommige mensen me hun hele levensverhaal terwijl we samen bij de Chevrolet staan te kijken. Een uur is dan zomaar voorbij. Vaak kan ik wel iets over het Evangelie aan hen kwijt. Ik heb weleens tegen m’n vrouw gezegd: Misschien moest ik deze auto wel kopen om mensen over Jezus te kunnen vertellen.

Versnellingsbak

Ik heb de Chevy de afgelopen vijf jaar helemaal zelf opgeknapt. De motor is gereviseerd en er zit een andere versnellingsbak in. De carrosserie heb ik zelf met de hand gespoten, al zeiden mensen tegen me dat dat niet kan. Mijn motto is: Als je iets nog nooit gedaan hebt, probeer je het toch gewoon. Pakt het niet goed uit, dan doe je het opnieuw.

Het prettige van bezig zijn met een hobby is dat je je alleen daarop richt. Je wereldje wordt daardoor klein, je hoeft je verder nergens druk over te maken. Dat is heel fijn.

Het is, gezien m’n conditie, wel belangrijk om mezelf daarbij in acht te nemen. Ik zeg regelmatig tegen mezelf: Rustig aan. Er mag geen stress bij komen. Waar ik mee bezig ben, moet gewoon leuk zijn. Dat lukt niet altijd. Daarin kom ik mezelf dan tegen.

Paar puntjes

Het werk aan de Chevrolet is bijna afgerond. Een tijdje terug heb ik er iemand van een garage naar laten kijken, en die vond nog een paar puntjes waar ik wat aan moest doen. Ik was bijna opgelucht dat de klus nog niet klaar is. Dat ik er nog wat aan moet sleutelen. Eind april staat de RDW-keuring gepland; als hij daar doorkomt, mag hij de weg op.

Wat ik daarna ga doen is een goede vraag. In ieder geval zou ik graag een keer met de Chevrolet naar mijn ouders en andere familieleden in Groningen willen. Maar het was nooit mijn doel om zelf in een oldtimer te gaan rijden. Het sleutelen, daar ging het mij om.”

Toevluchtsoord, hobbyplek, rommelhok. Een schuur is meer dan een hokje in de tuin. Deel 2.