Bouman heeft nooit goed kunnen lopen, maar gaat door haar leeftijd nu verder achteruit. „Ik zit in een elektrische rolstoel en ik kan mezelf redden. Maar ik kan niet makkelijk zelf het huis uit.”

Het contact met Thur is van lieverlee gegroeid. „In Andel is het vanzelfsprekend dat mensen elkaar helpen. Ik was tien jaar geleden een dag ziek en toen bracht ze mij een bord warm eten” blikt Bouman terug. „Daar is ze nooit meer mee gestopt. Ze doet nu zelfs wekelijks boodschappen voor mij.”

Bouman kan altijd op Thur kan rekenen. „Wanneer ik de alarmknop indruk, komt ze direct kijken. Het maakt niet uit hoe laat het is. ’s Nachts heb ik soms ook hulp nodig. Zelfs dan is ze één druk op de knop van mij verwijderd. Ik ben heel blij met een buurvrouw als zij.”

„Een tijdje geleden moest ik voor staar naar de dokter. De afspraak duurde drie uur. Ze bleef al die tijd bij mij.” Het verwondert Bouman dat Thur altijd helpt en alles doet wat nodig is. „Vooral nu haar man kanker heeft en chemotherapie krijgt.”

„Ik weet dat de buurvrouw altijd voor mij klaarstaat, wat er ook gebeurt. Ik wil haar niet lastig vallen maar ze zegt altijd dat ik gelijk moet bellen wanneer dat nodig is. Dat geeft rust.”