Alleen praten over de dood is niet genoeg
De Stichting Ideële reclame (SIRE) heeft dinsdag een nieuwe campagne gelanceerd. De stichting, bekend van talloze spotjes over zaken die spelen in de maatschappij zoals bijvoorbeeld drankmisbruik, wil nu het gesprek over het sterven bevorderen. SIRE concludeert op grond van onderzoek dat meer dan de helft van de Nederlanders op een betere manier afscheid had willen nemen van iemand die overleden is. Een onvolledig afscheid leidt tot extra verdriet en bemoeilijkt de rouw. Uit het SIRE-onderzoek blijkt dat slechts een kwart van de mensen vindt dat ze zich voldoende hebben uitgesproken over hun gevoelens, maar ook over praktische zaken zoals financiën, mochten ze morgen overlijden.
De uitkomst van het onderzoek dat mensen niet graag over hun eigen einde praten, verrast niet. Het is ook niet makkelijk om te praten over afscheid nemen, over sterven en de begrafenis. Een mens wil leven. Dat is natuurlijk. Zelfs het kleinste diertje doet alles om in leven te blijven.
Het feit dat niemand graag over het einde praat, laat al zien dat de dood niet bij het leven hoort. SIRE lanceert diverse spotjes met zogenoemde dooddoeners. Dat zijn uitspraken die mensen doen om maar niet over de dood en het einde van het leven te hoeven praten. De uitspraak dat de dood bij het leven hoort, is Bijbels gezien ook een van die dooddoeners. Omdat God de dood niet wil. De dood is de straf op de zonde en daarmee staat de dood als het ware diametraal op het leven. De dood is de laatste vijand en nooit een vriend.
Van een neutrale stichting als SIRE kan niet verwacht worden dat ze op een Bijbelse manier over de dood spreekt. Want vanuit christelijk oogpunt is het niet genoeg om te spreken over de dood en de eigen uitvaart. Christenen hebben de roeping na te denken over dat wat ná de dood komt. Omdat het met de dood niet klaar is, zoals veel moderne mensen menen. Een mens gaat naar zijn eeuwig huis, zegt de Bijbel.
Praten over het eigen afscheid is goed. Laat de dingen gezegd worden als het nog kan. Laat onenigheden uitgesproken worden. En als het mogelijk is, deel dan de zaken die van grote waarde waren in het leven. Het kan nabestaanden onzegbaar veel verdriet besparen. Maar laat het niet het enige zijn. Praat ook over wat er na de dood komt: het oordeel door God.
De Heidelbergse Catechismus valt in de eerste vraag en het eerste antwoord als het ware met de deur in huis. „Wat is uw enige troost in het leven en sterven?” Opvallend trouwens dat dit eeuwenoude document het leven voorop stelt. Ook dat is een les voor christenen. Het leven is belangrijk omdat God een God van levenden is.
Maar het antwoord is niet minder helder over de echte troost in het sterven. Die heeft namelijk alles te maken met het wel of niet hebben van een relatie met Jezus Christus, de Zaligmaker van zondaren.
