Christenen die zich zo gedragen –meestal tot verbazing van zichzelf– zijn wandelende getuigen van Christus’ koningschap over hun leven. En ze getuigen van wat de wereld te wachten staat als Zijn koningschap ten volle doorbreekt. Leven als getuigen. Daartoe zijn christenen geroepen.

Het maakt hun dagelijks leventje intussen wel buitengewoon spannend. Het komt immers neer op vrijmoedig huppelen én zorgvuldig balanceren. Omdat de Bijbelse tweeslag van het ”nu al” en het ”nog niet” als een watermerk al hun doen en laten kleurt én verbleekt (en vice versa, dat zeker ook) en waarbij het ”nog niet” voorkomt dat ze als naïevelingen over deze aarde gaan.

Toegegeven, het ”nog niet” wordt door christenen vaak iets te gretig ingezet als excuus om maar géén levend getuige van hun Heere en Heiland te zijn: „Ja, maar we zijn niet naïef.” Getuigen van Gods Koninkrijk zouden best wat meer naïviteit mogen tonen, wat vaker húppelend mogen gaan over de evenwichtsbalk die ”leven in de eindtijd” heet. Vanuit het vertrouwen dat Gods kracht alleen in hún zwakheid zichtbaar wordt.

Tegelijkertijd blijft er dat onverbiddelijke ”nog niet”, dat christenen op hun plek zet. Als geen ander weten vervolgde christenen daarvan. Ervaren zij aan den lijve dat de ”Overste van alle koningen” nog niet zichtbaar voor iedereen regeert over presidenten, autocraten en dictators.

Hoe voorkomen onderdanen van deze Koning dat ze naïevelingen worden? In plaats van getuigen een speelbal van de duivel? Die vraag werd deze week actueel met de dood van de Amerikaanse student Otto Warmbier. Hij maakte vorig jaar deel uit van een toeristisch gezelschap dat Noord-Korea aandeed, maar werd daar opgepakt en veroordeeld tot 15 jaar dwangarbeid „omdat hij het regime wilde ondermijnen.” Het enige waarvan hij feitelijk kon worden beticht was het meenemen van een propagandaposter als souvenir. Toch verdween Warmbier in een strafkamp, waar hij al snel in coma raakte.

Dit brute optreden van de Noord-Koreaanse autoriteiten maakt de discussie over hoe om te gaan met dit regime weer actueel. In buurland Zuid-Korea pleiten christenen al jaren voor engagement, positieve betrokkenheid, jegens het Noord-Koreaanse regime. Mede vanuit het geloof dat het kwade door het goede wordt overwonnen.

En wat te denken van westerse christelijke organisaties die ook vanuit die betrokkenheid zaken doen met het regime? Jaarlijks duizenden dollars overmaken om ter plekke dat engagement zichtbaar te kunnen maken? Is dat naïef huppelen als speeltje van de duivel? De kwestie-Warmbier maakt duidelijk dat het tijd is voor bezinning over deze vraag en om –wellicht tijdelijk– over te gaan tot zorgvuldig balanceren.