Maandag 27 februari / 2

’s Middags bezoek ik twee musea waar ik nog niet eerder ben geweest: het Museum of London en de Guildhall Art Gallery. Maar voor ik het eerste museum binnenstap, realiseer ik me opeens dat ik nog niet gegeten heb. ’t Is inmiddels 13.45 uur, dus dat wordt een late lunch. Om m’n bezoek aan Londen maar in stijl te beginnen, bestel ik fish & chips in een echte pub, de Lord Raglan. Dat gaat er wel in!

Het Museum of London is instructief als het om de geschiedenis van Londen gaat, maar de kunstcollectie is minder interessant. Guildhall Art Gallery is niet groot, maar heeft wel mooi Victoriaans werk.

Ik ben van plan de evensong in St. Paul’s bij te wonen en besluit daar rond 15.30 uur alvast naartoe te gaan om de kathedraal nu ook eens rustig te bezichtigen. Dat kost wel even £ 14,50! En dan blijken de uitzichtgalerijen nog dicht te zijn ook…

Het koor van St. Catherine’s College Cambridge is al druk aan het repeteren voor de evensong. In Oxford is ”St. Catz” een volwaardig college, maar in Cambridge is het blijkbaar een meisjesschool. Het bijwonen van de evensong in St.Paul’s is altijd een bijzondere ervaring. De ruimte is zo groot, de akoestiek zo overweldigend: om stil van te worden.

Een evensong hoeft geen preek te bevatten, en als er al gepreekt wordt, is dat vaak een beschouwing die te maken heeft met een figuur uit de kerkgeschiedenis wiens naam aan deze datum is verbonden. Vandaag is dat George Herbert (1593-1632), de dichter van liederen als ”King of glory, king of peace” en ”Let all the world in every corner sing”. Beide liederen klinken ook in de evensong, de eerste als anthem, de tweede als hymn. Op het plein voor de kathedraal staan nog steeds de tenten van de Occupy-bezetters.

’s Avonds bezoek ik een voorstelling van ”The Mikado”, een negentiende-eeuwse komische opera van Gilbert & Sullivan, in The King’s Head Theatre. ’t Is gewoon een zaaltje achter een pub, waar maximaal 110 mensen kunnen zitten – en daar wordt elke avond zo’n voorstelling neergezet. De Engelsen zijn meesters in dit genre. Ik ben wel eens weggelopen bij een voorstelling die voor een christen absoluut onacceptabel bleek te zijn, maar waarvan ik niet kon ontkennen dat het spel van topklasse was.

Bij ”The Mikado” valt me vooral op dat de muzikale taal ten diepste dezelfde is als die van Stainer en Maunder, van wie ik binnenkort respectievelijk ”The Crucifixion” en ”Olivet to Calvary” moet begeleiden. Inhoudelijk hebben die stukken natuurlijk een heel andere thematiek, maar het muzikale idioom is in wezen hetzelfde. En da’s dan toch wel weer bijzonder.

Een spannend moment op weg naar de Underground: ik mis m’n portemonnee. Snel terug naar The King’s Head. „Oh, you are Mr Sanderman? Here you are!” Pff, wat een opluchting…