Zondag 26 februari – 1

Zondag in Oxford: als je zomaar de stad inloopt, merk je er weinig van dat het zondag is. De winkels gaan om 10 uur open, de koffie- en broodjeszaken al eerder – want juist op zondag ontbijt men graag buitenshuis.

Terwijl ik een vroege ochtendwandeling maak, hoor ik vanuit verschillende kerktorens klokgelui: vaak heeft men een groep bell-ringers, die op een reeks van zes of meer klokken toonladder-achtige motieven herhalen, minutenlang. Da’s wel echt zondags!

’s Morgens maak ik de dienst mee in Pusey House, waar Leonard speelt. Pusey trekt vooral mensen die waarde hechten aan een hoogliturgische traditie en die niks moeten hebben van de moderne trends om eigentijdse liedjes te zingen in de eredienst. Een conservatieve gemeenschap dus, en het is nogal opmerkelijk dat de voorganger vandaag dr. Giles Frasor is, de man die enkele maanden geleden terugtrad uit de staf van St. Paul’s Cathedral London omdat hij het niet eens was met de manier waarop men de demonstranten van de Occupy-beweging wilde wegjagen.

Zijn preek mag er zijn. Het gaat over het woestijnleven van de christen, hoe er momenten kunnen zijn dat het persoonljk geloof je tussen de vingers wegglipt, en hoe belangrijk het dan is dat je deel uitmaakt van een gemeente, waar telkens de belijdenis klinkt ”WE believe in God”. Hoe belangrijk het is om de kerkgang te blijven maken, te blijven bidden, het geloofsritme vast te houden, juist op momenten dat je persoonlijk geloof in een dip zit. Dr. Frasor spreekt uit ervaring, want sinds zijn aftreden bij St. Paul’s heeft hij zelf geen gemeente meer om zich heen.

Pusey House heeft een klein koor, gerekruteerd uit de beste zangers van Oxford. Men heeft er daar echt iets voor over om goede muziek in de eredienst te hebben: het mag wat kosten – en dat hoor je! De koorzang, met muziek van Byrd en Duruflé, is van zeer hoog niveau.

Het is erg druk, misschien wel uit nieuwsgierigheid naar die befaamde voorganger. De gewoonten zijn wel anders dan bij ons: er komt iemand binnen met een tas vol boodschappen, kennelijk net in de supermarkt gekocht; er is een jong stel met een baby die zich tijdens de dienst soms nadrukkelijk laat horen; er zit iemand met een enorme camera waarmee hij tijdens de dienst ook foto’s maakt – en niemand stoort zich eraan. Het is maar wat je gewend bent…

Na afloop blijven de meeste mensen nog even napraten: een heel verschil met Nederland, waar de meeste kerkgangers na afloop een sprintje maken naar de koffie thuis.

Bij de lunch maak ik kennis met Guy Newbury, een van de docenten van Leonard. Een zeer intelligent man, bedachtzaam formulerend, heel geïnteresseerd in de Nederlandse kerkmuziek.

[wordt vervolgd]