Stilzitten kon ds. Bouw, christelijk gereformeerd predikant in Alphen aan den Rijn, nooit. Vele jaren preekte hij twee of drie keer per zondag, bracht hij pastorale bezoeken, vervulde hij diverse nevenfuncties en leidde hij reizen naar Israël. Zijn vrouw: „Met bergbeklimmen had hij geen enkele moeite, hij liep zo naar boven. Mensen kwamen dan wel eens naar mij toe en vroegen hoe oud mijn man was. Als ik vertelde dat hij bijna zeventig was, keken ze mij verbaasd aan.”

Aan zijn emeritaat wilde de predikant liever niet denken. Tot zijn lichamelijke klachten het afgelopen jaar verhevigden. Ds. Bouw heeft levercirrose, een chronische aandoening waarbij gezonde levercellen afsterven en vervangen worden door littekenweefsel, hij is diabetespatiënt en onderging anderhalf jaar geleden een hartoperatie.

De dokter adviseerde de Alphense predikant rust en raadde hem aan met emeritaat te gaan. Vanmiddag houdt hij zijn afscheidspreek in Alphen aan den Rijn.

Ds. Bouw: „Ik zie dit nu duidelijk als de weg van de Heere om mij aan het eind van mijn ambtelijke bediening te brengen.” Moeilijk heeft hij het er niet meer mee. „Ik ben 46 jaar predikant geweest. Ik ben alleen maar dankbaar dat de Heere me zo lang heeft willen gebruiken. Dat Hij me de laan nog niet heeft uitgestuurd. Ik kan het aan Hem overgeven. Dat verwondert me nog steeds.”

Inmiddels preekt hij weer af en toe. Zijn boodschap? „Met Paulus kan ik zeggen: Ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u dan Jezus Christus en Dien gekruisigd. Ook al was het met gebreken, met tekort, met ambtelijke zonden bevlekt, dat is toch altijd mijn lust geweest. Het is een wonder van genade dat ik zo lang het Evangelie heb mogen verkondigen.”

Vruchten heeft hij zeker mogen zien op zijn prediking. „Mensen getuigden dat ze waren veranderd. Ook in Alphen aan den Rijn mag ik zien dat God werkt. Toen ik hier in 2004 kwam, was het in de gemeente een chaos. Nu is de rust weergekeerd.”

Soms verlangde ds. Bouw ernaar meer vrucht te zien. „Ik probeerde dat altijd bij de Heere te brengen. Het gaat er ten diepste ook niet om of ik vruchten zie, maar wat Hij ermee doet. Soms openbaart het werk van God zich later. Zo kreeg ik recent een brief van iemand die schreef dat hij tientallen jaren geleden door een preek van mij was stilgezet. Daar word ik echt klein onder. Dat ik, ondanks mijn tekorten, een instrument in Zijn hand mag zijn.” Peinzend: „Tjonge, jonge, dat is toch het grootste dat er is.”

Gijs Bouw kende al jong het verlangen om predikant te worden. Toen hij bijna 11 jaar was, gebruikte God twee zaken om hem stil te zetten. Een stel vrienden redde hem op het nippertje van de verdrinkingsdood. Kort daarna overleed zijn vader op 48-jarige leeftijd. „Ik was veel bezig met de zaken van dood en eeuwigheid. Ik kan zo niet sterven, wist ik. Ik probeerde die gedachten van me af te schuiven en wilde de sport in –ik was verzot op voetballen– maar de Heere werkte door.”

In 1955 werd hij na twee afwijzingen op 19-jarige leeftijd toegelaten tot de opleiding tot predikant aan de huidige Theologische Universiteit Apeldoorn (TUA). „Ik wenste het Evangelie van reddende genade ook aan anderen te verkondigen. De liefde van Christus drong me.”

Aan de TUA –waar hij negen jaar studeerde– bewaart ds. Bouw goede herinneringen. „De eerste tijd had ik alleen een oude fiets, dus ik liftte vanuit Nunspeet op en neer. Later huurde ik doordeweeks een kamer in Apeldoorn. De opleiding heeft mij enorm gevormd. Vakken als exegese waren voor mij mijn eten en mijn drinken.”

In een tijd van grote predikantennood werd de jonge student Bouw beroepbaar gesteld. „Een kerkenraadslid belde dezelfde avond al op.” Zestien beroepen ontving hij, waarvan hij dat uit Eemdijk aannam. De jaren daarna volgden Scheveningen (1967), Urk Eben-Haëzer (1987), Doornspijk (1995) en Alphen aan den Rijn (2004). Over de laatste gemeente: „Ik was al 68 en had niet gedacht nog uit Doornspijk weg te gaan. Toen ik eens in Alphen preekte, voelde ik in het gebed een grote verbondenheid met de gemeente. Een maand later kwam het beroep. Ik kon het niet naast me neerleggen en ben gegaan.”

In Scheveningen gaf ds. Bouw vijftien jaar één ochtend in de week godsdienstles op een christelijke middelbare technische school (mts). „Dat was mooi om te doen, maar wel heel confronterend. Het grootste gedeelte van de jongeren was niet-kerkelijk. Je kon het bijna evangelisatiewerk noemen.”

Ook is hij ruim 25 jaar bestuurslid geweest van stichting Siloah Gehandicaptenzorg. Ds. Bouw heeft zelf een volwassen gehandicapte zoon, die op zijn zesde uit huis ging. „Zo’n ervaring neem je mee. Ik verzorg nu nog vier tot vijf keer per jaar de weekopening in een gehandicapteninstelling van Siloah in Bodegraven.”

Het Joodse volk heeft een bijzondere plaats in zijn hart. Hij zat vele jaren in de deputaatschappen zending en Evangelieverkondiging onder Israël, leidde reizen naar het Beloofde Land –„ik ben er denk ik zo’n 35 keer geweest”– en zit meer dan vijftien jaar in het bestuur van de Stichting steun Messiasbelijdende Joden. „Zij krijgen te maken met veel tegenstand en vervolging vanuit de Joodse orthodoxie. De Messiaanse gemeente in Arad is verdreven uit de woning waar ze samenkwam en houdt nu diensten in het open veld.”

Na zijn emeritaat is ds. Bouw van plan naar Nunspeet te verhuizen, waar twee kinderen van hem wonen. „Het is weer een huis met handen gemaakt. Ik weet niet of ik er gezien mijn gezondheid lang zal wonen. Ik mag echter weten dat ik een gebouw van God heb, niet met handen gemaakt, maar eeuwig in de hemelen.”