Zoals het Woord is, zo wordt ook de ziel door het Woord doortrokken, gelijk het ijzer even gloeiend rood wordt als het vuur door de vereniging met het vuur. Hierdoor wordt het duidelijk dat een christen aan zijn geloof genoeg heeft tot alles en dat hij de werken niet nodig heeft om gerechtvaardigd te worden. Maar indien hij de werken niet nodig heeft, heeft hij ook de wet niet nodig, en indien hij de wet niet nodig heeft, is hij toch zeker vrij van de wet en blijkt het waar: „De rechtvaardige is geen wet gesteld.”

En dit is nu die bekende christelijke vrijheid: ons geloof maakt niet dat we werkeloos blijvend ledig gaan of slecht zouden leven, maar dat niemand wet of werken nodig heeft tot zijn rechtvaardiging en zijn behoud. Dit moet dan de eerste kracht en vrucht van het geloof heten.

Immers, ook dit is vervolgens een eigenaardigheid van het geloof: dat het hem die het vertrouwt, vereert met de trouwste en hoogste goede dunk die het van hem heeft; het houdt namelijk hem die het vertrouwen wil, voor een ten volle betrouwbaar en eerwaardig mens. Want er is geen eerbewijs dat we hiermee gelijk kunnen stellen, dat we iemand voor betrouwbaar en rechtvaardig houden, en daarmee hem eren die we geloven. Wat hogers kunnen we iemand toekennen dan betrouwbaarheid en rechtvaardigheid en voorts: volstrekte goedheid?

Maarten Luther,
reformator te Wittenberg

(”Over de vrijheid van een christen”, 1520)