De jaren als docent Nederlands aan de Rehobothschool in Krabbendijke waren voor Dirk Aangeenbrug de loopplank naar zijn functie als uitgever bij Jongbloed media in Leeuwarden. Zes jaar droeg hij zorg voor het educatiemateriaal, voordat hij in 1997 eindverantwoordelijk werd voor de uitgeefactiviteiten van Jongbloed, waarbij Groen voor hem de belangrijkste imprint was.

Onze wegen kruisten zich, omdat ik toen als verantwoordelijke voor de katernen Boeken en Cultuur bij deze krant hem nodig had en hij mij. Drie jaar later, bij mijn vertrek naar de Gereformeerde Bond, schreef hij in een afscheidsbundel: „Je zult ervaren dat spreken over Wie God voor ons is, meer deuren opent dan welke kennis of beschouwing dan ook.”

Dirk begon zijn werk als uitgever in een fase dat het woord ”krimp” vaak uitgesproken werd. Hij koos ervoor mee te bewegen met de veranderende markt én daarin vast te houden aan de norm, de Bijbel. Enerzijds was hij hierin strikt –„Ik moet kunnen bidden voor boeken die ik uitgeef”– anderzijds bleef hij onafhankelijk –„Boeken moeten Bijbelgetrouw zijn, maar dat is ruimer dan een bepaald deel van de gereformeerde gezindte dat ziet”. Als ouderling en kerkenraadsvoorzitter van de gereformeerde gemeente in Emmeloord was hij loyaal aan zijn kerkelijke kring, als uitgever sprak hij van een andere verantwoordelijkheid.

De realiteit van een krimpende markt moest zich verhouden tot zijn idealen. Dirk koos voor samenwerking, zoals in de serie Praktisch & Pastoraal, met de RMU, met Driestar Educatief en in de Artios-reeks met de Gereformeerde Bond. Dirk was breder dan de grenzen van Nederland, zette zich als vrijwilliger in voor  Stichting Hudson Taylor en Gods kerk in China en neusde als uitgever op de Amerikaanse markt, waarna hij Jim Packer, Elisabeth Elliot en Philip Yancee uitgaf. Vele jaren werkten we voor en na de verschijning van de Herziene Statenvertaling samen.

In 2013 zag ik Dirk bij de presentatie van de Jongerenbijbel voor het eerst haperen. Toen de jaren erna de dementie doorzette, evolueerde zijn energieke persoon steeds meer tot een stille man, die opnieuw leerde: „Mijn genade is voor u genoeg.” Ruim vijf jaar woonde hij in een verpleeghuis. Ontroerend en vol houvast is dat hij, al voordat de diagnose gesteld werd, zei: „Zelf heb ik veel moeten inleveren op het gebied van gezondheid, maar ik mag tegelijkertijd ervaren dat de Heere meer dan ooit een God van nabij is. Ons leven heeft perspectief als we mogen zien op de grote toekomst van onze Heere Jezus Christus, die aanstaande is.”