„En zij verreisden van Elim en legerden zich aan de Schelfzee. En zij verreisden van de Schelfzee en legerden zich in de woestijn Sin.”

Met welke medelijdende ogen zagen de domme Israëlieten de Schelfzee aan. Mij dunkt, er ligt wezenlijk een betekenis in dat er nu Schelfzee (Rietzee) wordt gezegd, terwijl er vroeger alleen van ”zee” gesproken werd. Zij zagen slechts een menigte water, maar volstrekt niet wat weinige dagen tevoren hen tot zulke blijmoedige lofzangen opgewekt had. Zij waren veel meer opmerkzaam op dat riet dan op de wonderen Gods, en het riet was een beeld van hun gemoed, waarin even weinig standvastigheid gevonden werd als in een riet dat door de wind bewogen en in een andere richting gebracht wordt.

Maar zien wij ook niet bij de discipelen dat zij bij al de wonderen van Jezus, vooral toen Hij met weinig brood een menigte mensen spijzigde, niets verstandiger, maar zelfs in hun harten harder geworden waren? En wat wil dit anders zeggen dan dat zij uit dit alles de rechte lering niet trokken, dat zij toch het ware nut daaruit hadden moeten concluderen.

Wordt deze ellende niet nog heel vaak aangetroffen? De oceaan der goddelijke wonderen in de Heilige Schrift breidt zich voor de ogen van de mensen uit, van zulke wonderen die inderdaad bijna ongelooflijk zijn, namelijk dat God Zijn eeuwige Zoon in deze wereld gezonden heeft, niet opdat Hij de wereld veroordelen zou, maar opdat de wereld door Hem zou behouden worden.

G.D. Krummacher,
predikant te Elberfeld

(”De wandelingen Israëls”, deel 1; 1837)