„En zij zongen het gezang van Mozes, de dienstknecht Gods, en het gezang des Lams, zeggende: Groot en wonderlijk zijn Uw werken, Heere, Gij almachtige God…”

Zoals in de Rode Zee de vijanden van Israël allen omkwamen, zo mag men hier zeggen: Daar verzinken mijn zonden, zoals een steen verzinkt in de diepte van het water en een strohalm verteert in de gloed! Een afgrond van barmhartigheid verslindt een zee vol hartenleed. Gij, Heere, vergeeft de zonden!

In waarheid is hier dat water dat de profeet Ezechiël eerst tot aan de enkels, daarna tot aan de knieën en lenden kwam, en eindelijk zo ver ging dat hij er moest doorzwemmen en geen grond meer vinden kon. Wat een heerlijkheid zal het zijn, te staan aan de kristallen zee met vuur gemengd waarvan Openbaring 15 spreekt, met hen die de overwinning behaald hebben en op de harpen Gods het lied van Mozes en het Lam zingen. Dit is nu zeker de hoofdzaak. Ach, dat het vrije uitzicht daarop nog zozeer wordt belemmerd door het riet en de nevel die niet zelden uit het hart opstijgen en die oceaan der genade bedekken. Ik bedoel het riet van allerlei twijfel en tegenspraak en de nevel van allerlei zondige en ongelovige gedachten. Wat een majestueuze zee! O Sion, klim op een hoge berg om hare krachtige golven te zien die uwe vijanden verslinden en alle geweldigen verbreken zullen, die de duistere wolken der vertwijfeling verdelen en de genezing van de door ongeloof verdorde hand teweegbrengen!

G.D. Krummacher,
predikant te Elberfeld

(”De wandelingen Israëls”, deel 1; 1837)