Van enige afstand bezien kan het wrang voelen dat een conflict hier veel meer aandacht krijgt dan een ramp daar. Weegt het leed van de een zwaarder dan dat van de ander? Het is een oneigenlijke vraag, want het geeft geen pas menselijk leed met elkaar te vergelijken.

Na de terreur die Israël overviel, is er –ook vanuit reformatorische christenen– veel aandacht voor dat conflict. In de media, in de politiek, maar ook in de humanitaire betrokkenheid vanuit westerse landen. Na de aanvankelijke ontzetting ontstaan nu tal van initiatieven om de Israëliërs een hart onder de riem te steken. Een bemoedigingsavond, zangavonden, een manifestatie op de Dam; alles vóór Israël en tégen terreur.

Het zijn op zichzelf sympathieke acties, ontstaan vanuit terechte betrokkenheid op het afschuwelijke leed dat het Israëlische volk is aangedaan. Maar de vraag kan klinken waarom voor de aardbevingsslachtoffers in Afghanistan nog geen koor een avond heeft geboekt.

Er zijn begrijpelijke verklaringen voor het feit dat de ene tragedie ons meer raakt dan de andere. Dat de gruwelijkheden in Israël vrijwel ongefilterd via de (sociale) media binnenkomen, maakt de beleving ervan totaal anders dan de aardbeving in Afghanistan, een gesloten land waar onder het talibanregime nauwelijks nog een journalist of hulpverlener werkzaam is. Om diezelfde reden blijft ook menselijk leed in Soedan en Jemen op afstand.

Wat meespeelt, is dat westerlingen zich veel makkelijker identificeren met inwoners van Ashkelon of Kyiv, dan met inwoners van de Afghaanse provincie Herat. Dat brengt leed als het ware dichterbij. Oorlogsgeweld of terreur roept dikwijls meer emotie op dan bijvoorbeeld natuurrampen. Dat mensen elkaar zóiets kunnen aandoen, is maar moeilijk voorstelbaar. Een aardbeving of overstroming daarentegen ligt volstrekt buiten de menselijke invloed, en krijgt daardoor als vanzelf een andere weging.

Zowel Israël als Afghanistan kennen een lange geschiedenis van oorlogsgeweld, terreur en politieke spanningen. De historische gevoeligheid rondom Israël heeft diepere lagen, want de positie van het Joodse volk roept wereldwijd heftige en tegenstrijdige emoties op. Ook dat maakt dat de ogen van de hele wereld nu op het land zijn gericht.

Die aandacht is, zeker gezien de ingrijpende gebeurtenissen, meer dan terecht. Het mag er echter niet toe leiden dat leed elders in de wereld vergeten wordt, zeker niet in het gebed. Vaak bidden predikanten zondags voor een „wereld die bloedt uit duizend wonden”. Hoewel geen mens alle lijden dragen kan, verplicht die gebrokenheid christenen wel tot een aanhoudend gebed. Opdat Zijn Koninkrijk kome.