„Tot een onverderfelijke en onbevlekkelijke en onverwelkelijke erfenis, die in de hemelen bewaard is voor u.”

Het zondig vlees, de oude mens, wil liever de brede weg van wellusten en vleselijke vermakelijkheden kiezen, dan de enge en smalle weg van verdrukkingen bewandelen. Als zij zien op zichzelf, hoe machteloos zij in zichzelf zijn, om tegen deze drie doodsvijanden –duivel, wereld en eigen vlees– tegenstand te kunnen bieden, dan moeten zij uitroepen: „Heere, wij vergaan! in ons is geen kracht, om onszelf te kunnen bewaren, nog veel minder om tegen deze machtige vijanden te strijden en hen te overwinnen”.

Echter, als zij in groot gevaar verkeren, en in zichzelf ook zo machteloos zijn, dan brengt de apostel tot hun bemoediging en vertroosting hen onder het oog, dat zij bewaard worden. Zij worden bewaard in de zuivere leer der genade, zodat zij noch door verleidende dwaalgeesten daarvan worden afgetrokken, en ook niet door de zwaarste bedreigingen en verdrukkingen der wereld die leer ooit verloochenen. Hun goede belijdenis houden zij tot het einde toe vast. Zij worden bewaard in het zaligmakend geloof, en versterkt naar de inwendige mens, om door het schild des geloofs de vurige pijlen van de satan uit te blussen, en door het geloof de wereld te overwinnen. Zij worden bewaard in de levende hoop op Gods beloften, om in de zwaarste verdrukkingen niet te bezwijken, maar te roemen in de hoop der heerlijkheid, ja ook te roemen in de verdrukkingen.

Christiaan Salomon Duytsch,
predikant te Mijdrecht

(”De gelukstaat, de roem en de bewaring van een gelovig christen, voorgesteld in drie leerredenen”, 1779)