Voor een hervormde middenorthoxe dominee uit mijn jeugd waren Israëls bestaan en voortbestaan een klaar Godsbewijs. Hoe is het anders te verklaren dat eeuwenlange pogroms, vernietigingskampen, haat- en wraakzucht het volk niet compleet uitroeiden? Over de staat Israël, die dit jaar 75 jaar bestaat, sprak hij voorzichtiger.
Israël is een wespennest. In Trouw vergeleek de hoofdredacteur zaterdag schrijven over Israël met plaatsnemen in een botsautootje. Je crasht onvermijdelijk.
Toch mag het een wonder heten dat de staat bestaat en nóg bestaat. Daags na het uitroepen van de onafhankelijkheid vielen Arabische buren het land binnen. De verwachting was dat het staatje in de kortst mogelijke tijd zou zijn weggevaagd. Nog ontbreekt het niet aan vijanden. Evenmin aan interne conflicten, die eerder meer dan minder worden.
In zijn roman ”Het recht op terugkeer” (2007) voorzag Leon de Winter de huidige spanningen. In De Telegraaf ging hij daar recent nader op in. Veelzeggend was zijn slotzin: „Ik bid dat de onderlinge solidariteit overwint.”
Ondertussen stapte de Protestantse Kerk in Nederland in het botsautootje. Na een zuinige felicitatie voor Israël volgde een solidariteitsverklaring aan het Palestijnse volk. Wat men er ook van vindt, alleen al het moment was slecht gekozen.
Dan liever de EO. Recent zond de omroep een reportage uit over het lot van de Joden in het Middellandse Zeegebied, begin vorige eeuw. Er woonden toen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika zeker een miljoen Joden. Het tweeluik ”Een vergeten uittocht” stelde het hun aangedane onrecht aan de kaak. Altijd waren zij mikpunt van haat van christenen en Arabieren. Het gerucht dat Joden de Tempelberg wilden veroveren en de voor de islam heilige plaatsen zouden verwoesten, mondde in 1929 uit in een golf van Arabisch geweld tegen Joodse medeburgers. In Hebron werden 67 mensen meedogenloos afgeslacht. Eerder al, in 1921, waren in Bagdad de meesten van de 80.000 Joden verdreven en honderden in twee dagen tijds vermoord. Ook in Marokkaanse steden was het raak. Tijdens de Suezcrisis van 1956 werden 25.000 Joden Egypte uitgezet. In ”Een vergeten uittocht” vertellen acht slachtoffers hoe na 1948 de Arabische wereld zich massaal tegen hen keerde. Beroofd van geld en goed was vluchten naar de nieuwe Joodse staat nog de enige optie.
Zullen Izak en Ismaël ooit als broeders van hetzelfde huis in vrede samenwonen? Toch is er het perspectiefvolle visioen van Psalm 87. Daarom: bid met algemene stem om vrede voor Jeruzalem.
