Het was donderdag een bescheiden artikel in de krant: de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) meldde dat liturgische momenten in de eredienst weer zoals voorheen kunnen plaatshebben. Denk aan de handdruk tussen ouderling van dienst en voorganger en het gebruik van een gezamenlijke beker bij een avondmaalsviering.

De PKN loopt met deze mededeling niet voorop. In veel andere kerkgenootschappen was men al terug naar –wat we noemen– normaal. En dan wordt de periode bedoeld vóór de coronapandemie die nu ruim drie jaar geleden uitbrak.

Deze vrijdag sluiten de laatste GGD-teststraten. Terug naar normaal voelt goed, vertrouwd. Zo was het en zo hoort het. Dat tussen het normaal van toen en van nu een wereld van onrust, ziekte en verdriet zit, wordt liefst snel vergeten.

Dat is niet goed. Een christen moet beseffen dat corona iets te zeggen had, en nog heeft. Over tot de orde van de dag staat haaks op de Bijbelse oproep tot waakzaamheid, tot oog hebben voor de voortgang van Gods Koninkrijk, voor de wederkomst van de Heere Jezus als Redder én Rechter van de wereld.

Het boegbeeld van de BoerBurgerBeweging is ver gekomen met haar –authentieke– doe-maar-normaal-dan-doe-je-gek-genoeg-uitstraling. Als ze BBB een partij noemt voor de gewone Nederlander die belasting betaalt en in de zomer met zijn caravan naar Zuid-Frankrijk wil, dan voelt dat vertrouwd. Alsof de buurvrouw over de heg een praatje maakt.

Ondertussen zijn enorme groepen kiezers op drift. Zij ruilen de ene partij na vier jaar met gemak in voor een andere. Ongenoegen, onbehagen, tegenstellingen tussen stad en platteland, angst voor ontwikkelingen waar men voor het gevoel geen grip op heeft: de verklaringen voor de verkiezingsuitslag rollen dezer dagen over elkaar heen. Dat wat niet normaal is, móét in een begrijpelijk kader worden gezet.

Het is niet altijd aangenaam, maar misschien toch goed om te beseffen dat de rust die normaal lijkt te geven zeer betrekkelijk is. De coronapandemie was nauwelijks achter de rug of andere crises dienden zich aan, in een ongekend tempo. Om over de rimpelingen in de vijver van individuele levens nog maar te zwijgen. Bestaat normaal eigenlijk wel?

De ankerpunten in deze wereld liggen niet bij normale mensen, hoe goed we ons ook in hen herkennen. Gods Woord, de Bijbel, biedt de normen waaraan we het leven –met al z’n vragen en problemen– mogen toetsen. Die normen liggen vast, onafhankelijk van voortdurend veranderend normaal en kiezersgunst. En het mooiste is dat wat God in de Bijbel belooft ook zal uitkomen. Hij breekt geen beloftes. Over houvast gesproken.