De afgelopen jaren is vanuit seculiere partijen de opvatting verdedigd dat alleen het ”cafetariamodel” op school toelaatbaar is: kinderen krijgen een menukaart van geloven en levensstijlen waaruit zij vrijelijk kunnen kiezen. Als dat model leidend zou worden voor het onderwijsbeleid, krijgen we inderdaad die rechtszaken. Juridisch is er dan een aardige verdediging op te zetten. Nationale en internationale rechtsbeginselen waarborgen het goed recht van onderwijs volgens een gemeenschappelijke geloofsovertuiging.

Maar in de advocatenpraktijk geldt nogal eens dat de aanval de beste verdediging is. Als je als eerste bent met je dagvaarding kun je het geschil definiëren. Zolang je in het middeleeuwse bastion blijft zitten, kun je hoogstens hopen dat de muren en boogschutters het volhouden totdat op enig moment de belegeraars vertrekken. Maar wie de aanval opent, kan de regie over het strijdtoneel overnemen.

Is het niet daarom dat ook Paulus ons gebiedt en aanspoort: „word van het kwade niet overwonnen, maar overwin het kwade door het goede” (Romeinen 12:21)? De aanval van goeddoen. En: „terwijl wij tijd hebben, laat ons goed doen aan allen, maar meest aan de huisgenoten des geloofs” (Galaten 6:10). Nu we nog de middelen, de mogelijkheden, de scholen en de mankracht hebben: laten we ons inspannen om goed te doen aan de mensen om ons heen. Wie kent niet een zoekende jongere, een hectisch gezin of eenzame oudere? Binnen én buiten de kerk?

De genoemde Bijbelplaatsen zijn dus niet tevreden met af en toe een goede daad, maar wijzen op de noodzaak van een voortdurend vurige geest, die geen tijd en geen kans verloren laat gaan.

Uit de apostolische brieven spreekt een voortdurende, vurige zorg om God te behagen in ons leven en zoveel mogelijk mensen om ons heen te behouden, door gebed en goed te doen aan anderen. „Want wij hebben hier geen blijvende stad, maar wij zoeken de toekomende. (…) En vergeet de weldadigheid en de mededeelzaamheid niet, want aan zodanige offeranden heeft God een welbehagen.” De God des vredes, die Jezus uit de dood heeft wedergebracht, werke in u wat Hem welbehaaglijk is (Hebreeën 13). Dus niet teveel gereken of we zelf genoeg voorraden overhouden. Want die zo leven, „leggen voor zichzelf weg tot een schat een goed fundament tegen het toekomende” (1 Timothëus 6:19).

Ik haal dit niet zozeer naar voren omdat u dit allemaal te weinig doet, want dat weet ik natuurlijk niet. Bovendien had ik dan bij mezelf kunnen blijven. Maar ik haal het naar voren om de doeltreffendheid van goeddoen te laten zien, als wapen in de geestelijke strijd tussen Evangelie en revolutie. En om de urgentie van goeddoen, als het einde van alle dingen nabij is, te onderstrepen. De mensen van het Réveil uit de 19e eeuw hadden dit ook begrepen: hun belijdenis ging gepaard met grote en kleine initiatieven om de armsten te helpen. Terwijl dit toen geen overheidstaak was. Nu wordt het wel als overheidstaak gezien, maar blijkt steeds meer dat de overheid het niet aankan om te voorzien in zorg voor armen, zieken, hulpbehoevenden en anderen in nood.

Natuurlijk kunnen we het ene doen en het andere (politiek-juridische verdediging van het goed recht van Bijbelgetrouw onderwijs) niet nalaten. Dat is belangrijk omdat het voor de hele samenleving een onschatbaar verlies zou zijn als het samenhangend christelijk mens- en wereldbeeld en christelijk burgerschap geen eigen instellingen meer zou kennen waar dit gezamenlijk wordt overgedragen.

Maar als er dan toch prioriteiten moeten komen (bij wijze van spreken), dan zouden dat misschien wel deze zijn. Allereerst goeddoen. Dan ook belijden en verantwoorden van de hoop op de levende God. En ten slotte politiek-juridische wegen bewandelen waar nodig. Alles na het gebed tot Hem, Die door onze onreine mensenhanden niet wordt gediend, en toch het goede in ons werkt.

De auteur is advocaat bij BVD advocaten.