Naast de scheppingsopdracht krijgen we als schepsel nog een grote opdracht: laten we juichen en ons verheugen.

Het gemak waarmee Israël, en inmiddels ook Joodse Nederlanders, genocide wordt aangewreven, kun je gerust institutioneel antisemitisme noemen, schrijft Maarten van Nieuw Amerongen.

Allereerst een vurig verzet. Wie gaan er eigenlijk over de opvoeding van kinderen? De ouders toch? En dan samen met de kerk, de school en de (familie)mensen om hen heen.

Soms zijn er van die nieuwsberichten waarbij je de ogen uitwrijft. Lees ik dat nou goed? Zo’n gevoel bekruipt me regelmatig als ik lees over sommige maatregelen van de Europese Unie.

Je hebt van die periodes waarin machteloosheid zich van je meester maakt als je ziet wat er in de wereld gaande is. Zeker als je beseft dat je in die wereld geroepen bent om het goede te doen en je daarom verantwoordelijkheid draagt.

Ik neem u eens even mee naar de wereld van…

„Ik vrees God”, zei de slimme Jozef tegen zijn broers en hij meende dat meer dan zij vermoedden. Een mooi voorbeeld van voorzichtigheid als de slang en oprechtheid als de duif.

Een slordige 140 keer wordt er tijdens het formatiedebat van 14 februari naar de ”rechtsstaat” verwezen. Aan de hand van de vergadernotulen van de onvolprezen Dienst Verslag en Redactie (DVR) stel ik vast dat Stephan van Baarle (DENK) en Esther Ouwehand (Partij voor de Dieren) de ongekroonde rechtsstaatkoning en -koningin van de Staten-Generaal zijn.

In de afgelopen weken haalden heftige beelden het nieuws. Boeren in EU-landen als Frankrijk, Duitsland, België, Spanje en Nederland demonstreerden dagenlang op snelwegen, bij grensovergangen en in Brussel.

Vroeger zat Jan en alleman bij mijn moeder aan de keukentafel. Je had Truus die, als ze heel gestrest was, even een sigaretje opstak en haar hart luchtte bij mijn moeder aan tafel.