Het pand aan de Natriumweg op een industrieterrein in Amersfoort heeft niet de uitstraling van een kerk. Zelfs een naambordje ontbreekt. „We hadden onze kerk liever op een mooie plek gehad, maar dat is niet gelukt”, zegt voorganger G. J. (Gertjan) Goldschmeding van het Amersfoorts Christelijk Centrum (ACC).

Een kerk willen ze niet zijn. Een naam hebben ze niet. Voorganger Henk Dijkstra: „We zijn gewoon christenen; een gemeenschap van christenen die samenkomt in een gebouw in Wapenveld.”

Halfelf, tijd voor koffie. Met een mok in de hand komen verschillende bewoners van leefgemeenschap Elim in Doorn de huiskamer binnen. De karakteristieke ruimte -met erker, glas in lood en een vloer in visgraatmotief- verandert ’s zondags in een kerkzaal.

De evangelische gemeente De Pijler in Lelystad is een geloofsgemeenschap die „open, liefdevol en dienend” wil zijn voor mensen binnen en buiten de kerk. „We willen christen zijn in woord en daad en dat ook uiten en beleven op een enthousiaste en eigentijdse manier.”

Het is een waardeloze naam, zegt ds. Ed Meenderink over de naam van zijn kerkverband: Kerk van de Nazarener. „Mensen vragen: wat is dít nu voor een sekte? Maar de naam is te oud om nog te veranderen. Het liefst zou ik iets willen als: Rijnmondgemeente, want de mensen komen hier uit een straal van ruim 300 kilometer, tot aan België toe.”

De plaatsnamen in de omgeving zijn niet altijd standaard: Gaarkeuken, Grootegast. Het landschap is prachtig: kleine percelen, omzoomd door houtwallen, mooie natuurgebieden en kleine dorpen. En van die plaatsen in de zak van Groningen is Sebaldeburen.

De kerk aan het Achterom in de binnenstad van Delft is nog helemaal intact. Een middenpad voert langs acht rijen banken, met aan weerszijden elk vier zitplaatsen. Op de preekstoel ligt de opengeslagen kanselbijbel, maar die wordt al jaren niet meer gebruikt. Er gaat ook geen predikant meer voor: de huisgemeente der Christelijke Gereformeerde Gemeenten in Nederland te Delft telt ’s zondags acht kerkgangers.