Mijn vrouw en ik hebben ze allemaal langs zien komen. We hebben er hier en daar ook wel gebruik van gemaakt. Maar uiteindelijk komt het vooral neer op: aanpakken en inpakken. En nu zit ik hier in een soort bunker. Jawel, in mijn vertrouwde studeerkamer. Maar omgeven door metershoog opgestapelde verhuisdozen. Waarvan vele tientallen gevuld met boeken. En op andere plaatsen in het huis evenzo, volgestopt met huisraad en andere nuttige voorwerpen.

Want over een enkele dag komen ze: de verhuizers. Sterke kerels die dat hele gedoe van ons zullen overbrengen naar onze nieuwe woning. Wijzelf zullen er achteraan gaan. We vertrekken vanuit het met veel natuurschoon bedeelde hart van Nederland naar een appartement vier hoog in de Randstad. Van het fraaie kasteeldorp Renswoude naar het vroegere tuindersdorp, inmiddels verstedelijkte Barendrecht. Maar –vóórdat u het bijna zou doen– beklaag ons niet! We kozen er zelf voor. Zelfs erkennen we de manier waarop het allemaal ging als leiding. En weten we ons bevoorrecht in het gaan van deze weg.

Ondertussen levert zo’n hectisch verhuistraject wel wat stof tot bezinning op. Zo kwam me bij het vele gezwoeg in de afgelopen weken regelmatig een bepaald Bijbelwoord voor de geest: „Vergadert u geen schatten op de aarde.” De stem van de Heere Jezus vanaf de berg. Beschaamd moet ik constateren dat ik het wel deed. Gelet tenminste op de moeite die ik er mee had om royaal te ontspullen. Ik ken mezelf als een verzamelaar van van-alles-en-nog-wat. Mijn vrouw meende dat deze verhuizing precies de gelegenheid was om nu eens flink opruiming te houden. Maar dat ging niet zomaar van een leien dakje. Totdat ik bedacht dat het vermaan tot de gemeente –„Zet er het hart niet op”– ook mijzelf betreft.

Deze verhuizing luidt een nieuwe fase van ons leven in. Ik realiseer me: deze woning zal wellicht onze laatste zelfstandige behuizing zijn. Het is reëel om dat onder ogen te zien. Aan menige gevel prijkt de naam Linquenda. De boodschap: dit huis moet ooit verlaten worden! Het geldt van elk huis. En het geldt van elk leven. Er is immers nog een andere verhuizing aanstaande. Die veel radicaler is dan die van de ene stoffelijke woning naar de andere. Dat betreft de reis van de tijdelijke en vergankelijke bedeling naar de eeuwigheid. Wij vliegen daarheen, aldus Mozes in zijn psalm. Waarheen gaat de reis? Wat Paulus betreft, hij wist het. Daarvan gaf hij getuigenis in zijn tweede brief aan de Korinthiërs: „Want wij weten dat, zo ons aardse huis van deze tabernakel gebroken wordt, wij een gebouw van God hebben, een huis niet met handen gemaakt, maar eeuwig in de hemelen.” Dat is een wetenschap uit genade.

De apostel voegde eraan toe: „Want ook in dezen zuchten wij…” Het is het zuchten van het heimwee in het leven der hoop. En die heimwee hebben, komen thuis (ds. J. T. Doornenbal).

De auteur is christelijk gereformeerd emeritus predikant.