Kinderen grootbrengen in geloof, is een spiegel van het eigen leven met de Heere, blijkt uit Stams lezing. „Moeilijke wegen van God vormen ons. Jezus leerde Zijn discipelen volgen zonder vragen, in vertrouwen op Hem. Wachten en geduld hebben, horen bij een leven met God. In moeite in kinderlevens hoeven wij niet alles voor ze op te lossen. Nabijheid is belangrijker.”

De Heere Jezus beloofde bij Zijn hemelvaart om met Zijn discipelen te zijn, alle dagen. Dat ook christenen daar niet altijd naar verlangen, is armoede, vindt Stam. „We verlangen niet te veel, maar te weinig. Het leven is Christus. Hij is de vervulling van onze verlangens en van die van onze kinderen.” Verlangen naar een betere keuken of een nieuwe boxspring leiden zo gemakkelijk af van Hem, denkt ze. Ze eindigt haar lezing met de woorden van de apostel Johannes: „Lieve kinderen, wees op uw hoede voor de afgoden.”

De lezing van Stam-van Gent is onderdeel van het symposium „Kind en geloof. Als ze maar gelukkig zijn?!” heeft de samenkomst als titel meegekregen. Evangeliestek organiseert deze bijeenkomst voor de vierde keer, samen met de Theologische Universiteit van Apeldoorn en de Bond van Hervormde Zondagsscholen.

Niet meeliften

In de avondlezing gaat ds. A. Th. van Olst, sinds kort directeur van de Evangelische Hogeschool in Amersfoort, in op de vraag: ”Hoe komen kinderen tot een leven voor en met God?” Familie Van Olst woonde tot voor kort in het Vlaamse Deurne. Een omgeving die het gezin bewust maakte van het belang van geloofsopvoeding thuis. „We konden niet meeliften met een grote groep opvoeders die elkaar ontmoet in kerk en school. Het dwong ons als ouders om onze keuzes duidelijk te maken aan de kinderen. Waarom doen we iets wel of niet? Ons levensdoel is dat we God kennen en ons in Hem verheugen. Dat gaf en geeft richting aan onze keuzes.”

Lees ook

Opvoeden in de leentuin

Net als Stam-van Gent is Van Olst van mening dat opvoeden veel meer is dan wat er expliciet en bewust gezegd en gedaan wordt in een gezin of school om kinderen te sturen. „Met onze houding dragen wij een visie op het leven over. Die vormt onze kinderen. Als je zegt dat je bij God altijd een luisterend oor vindt, maar zelf geen tijd hebt om je bezigheden even te laten rusten om je kind alle aandacht te geven, communiceer je ook iets over God.”

Van Olst wil met het ‘onbewust opvoeden’ niet het belang van bewust spreken en voordoen bagatelliseren. „Neem het maar letterlijk, wat er staat in Deuteronomium 6:7: De woorden die God gebiedt spreken in huis, op de weg, bij het liggen en het opstaan. Het moet gewoon zijn om over God te spreken. Want heel het leven behoort Hem toe.”

Bij het opgroeien varieert de benadering in geloofsopvoeding. Van Olst, vader van vijf kinderen, hecht eraan om kinderen al vroeg de woorden van de Bijbel aan te leren. „Leer kinderen Heere te prijzen nog voordat ze begrijpen wat ze doen. Eens corrigeerden Farizeeën de kinderen die het Hosanna voor Jezus opgepikt hadden en nazongen. Dat kon toch niet. Maar Jezus wilde er ruimte voor geven. Anders zouden zelfs de stenen gaan roepen.”

Pelgrim-puber

Pubers en geloven lijkt geen alledaagse combinatie, maar Van Olst geeft aan dat dat meer met beeldvorming te maken heeft. „Wat is een kruisdragende pelgrim-puber? Ruimt die door Gods vernieuwende genade opeens wel zijn vieze sokken op? Kerk en school doen er goed aan een helder beeld te hebben van wat het betekent om puber te zijn die met vallen en opstaan de Heere wil volgen. Er moet ruimte zijn voor dat vallen en opstaan. Voor het omarmen van het geloof en tegelijk het er aan schudden en kritisch bevragen, om te kijken hoe stevig het allemaal staat.”

Van Olst moedigt opvoeders en onderwijzers aan om hun vertrouwen op God te stellen, ook wanneer kinderen andere keuzes maken dan gehoopt. „De vader van de verloren zoon liet de jongen gaan. Niet dat dat gemakkelijk was. Maar in het loslaten van die vader lag al een uitnodiging om terug te komen. De jongen durfde terug. Laat de band goed blijven. Wie weet hoe de Heere je kind weer wil aanspreken.”