Eenzaamheid is onzichtbaar, de aanpak ervan niet

Toch roept het woord alleen al een zekere huiver op: niemand wil eenzaam zijn. Aan dat onbestemde gevoel valt best iets te doen. Het CBS komt jaarlijks met cijfers, zo ook op de dag dat de Week tegen Eenzaamheid van start gaat. Meer dan 40 procent van de Nederlanders van 15 jaar en ouder voelt zich enigszins (ruim 31 procent) tot sterk (11 procent) eenzaam. Bepaald niet zomaar een enkeling dus, en de cijfers lopen jaar na jaar op. Jongeren zeggen zich, aldus het CBS, vaker dan ouderen emotioneel eenzaam te voelen. Ze voelen zich in de steek gelaten of missen een sociale, hechte band. Voor het kabinet reden om 40 miljoen euro extra vrij te maken, bedoeld voor gemeentelijke programma’s die eenzaamheid moeten tegengaan. Staatssecretaris Van Ooijen van Volksgezondheid, Welzijn en Sport geeft hiermee een navolgenswaardig signaal af richting iedereen die zich medemens weet. De Bijbel is duidelijk over wie dat dan is, over uitzonderingen wordt in het Woord van God niet gerept. Eenzaamheid is van alle tijden, maar de huidige, steeds verder individualiserende samenleving werkt niet mee aan de bestrijding ervan. De oprukkende digitalisering nog minder. Een briefschrijver in een landelijk dagblad had het in dit verband recent over „medeburgers die append of bellend in hun eigen bubbel” geen oog hebben voor anderen. Dat is raak getypeerd. Het verdwijnen van lokale bankkantoren en buurtsupers bijvoorbeeld, eveneens een gevolg van een vertechniserende samenleving, doet de zaak ook geen goed. Overheidsmiljoenen zijn nodig, professionele hulp is niet meer weg te denken. Maar de individuele Nederlander moet vooral zichzelf niet uitvlakken in het gevecht tegen de eenzaamheid. Het touwtje dat vroeger uit de brievenbus hing, waardoor mensen vrij bij elkaar in en uit konden lopen, is vanuit veiligheidsoogpunt helaas niet meer haalbaar. Maar er zijn met een beetje creativiteit wél varianten te bedenken die sociale contacten bevorderen: een minibieb op de oprit, een uitnodigend bankje voor de deur, een koffiehoekje in de supermarkt, een vriendelijk woord in de treincoupé. Wie echt wil, kan het verschil maken. Voor de ander én voor zichzelf. Je sociaal opstellen maakt twee keer rijk. Niet dat zoiets geen moeite kost overigens. Integendeel, zelfverloochening vergt nogal wat oefening. De naaste liefhebben als jezelf is geen eenvoudige opdracht. Eenzaamheid is onzichtbaar, de aanpak ervan niet. Houd je smartphone dus in je zak bij de eerstvolgende wandeling door de buurt. Daar is niets huiveringwekkends aan.

Eenzaamheid is onzichtbaar, de aanpak ervan niet

Opinie | Commentaar

RD.nl in uw mailbox?