Voor de kerk was en is het belangrijk dat kinderen „in de voorzeide leer” worden opgevoed. Bij de doop van hun kind beloven de ouders daar het hunne aan bij te dragen. Het gaat immers niet alleen om zekerheid ín dit leven –een fatsoenlijke boterham kunnen verdienen, bestaanszekerheid– maar vooral om zekerheid ná dit leven. Onderwijs heeft daarom altijd haar aandacht gehad.

Voor de overheid en de samenleving is goed onderwijs van belang omdat de economie eisen stelt aan goede beroepsvoorbereiding. Goed opgeleide jongeren kunnen minstens veertig jaar bijdragen aan de economie en aan economische groei. Daarin moet je als samenleving dus investeren. Vandaar leerplicht, beroepskwalificaties en alles wat daaromheen opgetuigd wordt. Daarom ook de maatschappelijke en politieke drang of dwang op moeders om zoveel mogelijk te werken.

Dat gebeurt met fiscale middelen door kostwinners- ofwel eenverdienersgezinnen via zware belastingen uit te mergelen. Een beleid dat in 2007 is ingezet door het kabinet-Balkenende IV, met steun van het CDA en de ChristenUnie. Tot op de dag van vandaag is het voor de SGP in de Tweede Kamer vechten tegen die bierkaai. Tranen met tuiten worden er politiek gehuild over duizenden kinderen die in armoede opgroeien, maar herziening van een belangrijke oorzaak daarvan? Kost te veel geld: lagere belasting-
inkomsten en zo…

Ondertussen gaat de kwaliteit van het onderwijs hollend achteruit. Zo’n 24 procent van de 15-jarigen blijkt inmiddels functioneel analfabeet te zijn. Dat wil zeggen dat ze niet in staat zijn om de gebruiksaanwijzing van een elektrisch apparaat goed te lezen en te begrijpen. Nou is dat met een vertaling voor producten die uit China of een ander land met ”maakindustrie” komen ook voor goede lezers soms al best lastig, maar zoveel temeer geldt dat als je leesvaardigheid beperkt ontwikkeld is. Maar dit los je niet op met een ”rijke schooldag”, warme lunches en naschoolse opvang, zoals D66 voorstelt.

Daar komt nog bij dat het onderwijsprogramma belast wordt (of moet worden) met allerlei ideologische opgaven. Of het nu gaat om mensenrechten, gezond eten, klimaatproblemen, genderideologie, lhbti-rechten (plus nog andere letters) of andere opgaven – het onderwijs is er goed voor. Via kerndoelen en toezicht van de onderwijsinspectie op de uitwerking ervan moet gecontroleerd worden of scholen zich wel keurig voegen in het gareel. Dat is inmiddels dé manier om de seculiere moraal ingang te doen vinden in de samenleving.

Met de afname van de betekenis van de kerk en de ontmanteling van het gezin als hoeksteen van de samenleving is de positie van de overheid des te dominanter geworden. En sommige politici zijn er als de kippen bij om scholen aan de schandpaal te nagelen als die afwijken van de seculiere opvattingen. Tenminste, als het om christelijke of reformatorische scholen gaat. Over islamitische scholen houden ze op dit punt angstvallig hun mond. Ongeremd en ongekend is de boosheid en felheid als een school in het nieuws komt die vasthoudt aan het opvoeden en onderwijzen van kinderen in overeenstemming met Bijbelse waarden. Of dergelijke berichten wel of niet kloppen, doet daarbij dan niet meer ter zake.

Het eind van deze ontwikkeling is nog lang niet in zicht, integendeel. De seculiere stormloop zal in hevigheid toenemen, gesteund en gestimuleerd door zwaar gesubsidieerde clubs als het COC. Intolerantie onder het mom van tolerantie.

Als reformatorisch volksdeel doen we er goed aan om ons daarop voor te bereiden. Hoe? Allereerst door ons geen angst te laten aanjagen, maar wel de gevaren onder ogen te zien. Bijbels gezien kan deze ontwikkeling geen verrassing voor ons zijn. En daarnaast door in biddend opzien tot de Heere God onze jongeren toe te rusten om staande te kunnen blijven onder het seculiere ideologische geweld. Dat legt niet alleen een nieuwe verantwoordelijkheid op het christelijke en reformatorische onderwijs, maar ook op de ouders en de kerk.

De auteur is lid van de SGP in de Tweede Kamer.