Dat de ontwikkeling van de medische wetenschap in onze samenleving tot grote zegen geweest is, behoeft geen betoog. We leven gemiddeld langer, blijven langer vitaal en lijden minder pijn dan onze voorouders. Die ontwikkeling gaat nog door. Een ziekte als kanker kan steeds beter bestreden worden. Een christen weet dat dit niet eindeloos is. Het feit dat de dood onoverwinbaar blijft, neemt niet weg dat we dankbaar en in afhankelijkheid moderne medische inzichten mogen gebruiken.

Dit geldt niet alleen ouderdomsziekten. Juist de afname van kraamvrouwen- en zuigelingensterfte was, althans in het Westen, in de tweede helft van de 19e eeuw het grootste medische wonder. Ook hier heeft de kennisontwikkeling niet stilgestaan. Ernstige ziekten worden steeds eerder opgespoord en, al of niet preventief, behandeld. Dat geldt zelfs voor het ongeboren leven. Bij kinderen die nog niet geboren zijn, worden soms gecompliceerde operaties succesvol uitgevoerd. Het is niet voor te stellen: een kindje in de moederschoot wordt zeer zorgvuldig en liefdevol behandeld, met als doel dat het na de geboorte een volwaardig leven kan leiden.

Een volwaardig leven. In die drie woorden zit nou juist de bedreiging. Een christen behoort de overtuiging toegedaan te zijn dat leven altijd volwaardig is, omdat het door God geschonken en bedoeld is. In onze samenleving gelden helaas andere normen. Er kan pas sprake zijn van een volwaardig leven als het kindje een goede lichamelijke en geestelijke gezondheid heeft. Wat hier onder ”goed” verstaan wordt, is niet objectief vast te stellen en ook voortdurend aan verandering onderhevig. De medische screening en diagnostiek rond het ongeboren leven zijn ongekend. Dat dit zegenrijk kan zijn, heb ik aangetoond. Maar het kan ook verworden tot een vloek. Wanneer vastgesteld wordt dat er wellicht sprake zal zijn van een ernstige ziekte bij het nog niet geboren kindje, heeft dat een grote impact op de ouders. Ons kennen is altijd ten dele, dat geldt ook voor medische diagnostiek. Maar het zelfvertrouwen van de medische wetenschap is zodanig groot, dat soms stellige beweringen gedaan worden die later niet juist blijken te zijn. En die beweringen worden vervolgens afgezet tegen de aanduiding ”volwaardig leven”. Dezelfde arts die een ziek kind van harte liefdevol behandelt, kan op zo’n moment sterk aandringen op het laten plegen van abortus. Vanuit de overtuiging dat de diagnose juist is. En vanuit de gedachte dat je beter het zekere voor het onzekere kunt nemen. Beter dit kindje wegnemen en later nog eens opnieuw proberen… Hoe liefdeloos en koud kunnen medische adviezen zijn. Hoeveel ouders zullen bezwijken onder de medische druk en het ongeboren leven dan maar laten ”weghalen”?

Je moet als ouderpaar sterk in je schoenen staan om staande te blijven. Je hebt immers geen verweer tegen allerlei medische uitspraken? Toch wel. Er zijn wapens. Het verdedigingswapen van het geloof: niet de wetenschap, maar de Heere bepaalt de waarde van het leven. En: de dokter kan zich vergissen, maar God vergist Zich nooit! En het aanvalswapen van het gebed: God zal het vurig bidden voor het welzijn van je kindje en het gewillig gaan in Zijn weg zeker zegenen. Hij geeft kracht naar kruis en wil kruisen heiligen. Hij kan zelfs, tegen alle medische verwachtingen in, een gezond kindje schenken. Soli Deo gloria.

De auteur is werkzaam als manager zending voor de HHK.