Hoewel ze nog niet bij de wandeling horen, zijn de eerste meters richting het vlonderpad al prachtig. De boerderijen aan het Beulakerpad passen zo in het Openluchtmuseum. De tuinen zijn fraai onderhouden. Hier heeft Natuurmonumenten ook het bezoekerscentrum ondergebracht, in zo’n fraai rietgedekt boerderijtje.

Aan het einde van het pad slaan we linksaf, de vlonders op. De kleuter huppelt vooruit en heeft al snel een van de rietstengels te pakken. Dat gewas doet het hier goed op de rietlanden van de Weerribben. De stengel dient deze wandeling als een vishengel waarmee ze otters wil vangen. Hoewel die hier hun thuis hebben, zullen we die vandaag niet zien; overdag slapen de waterdieren.

We maken tijdens deze korte wandeling –een rondje van nog geen kilometer– kennis met de Weerribben-Wieden in het klein: een landschap met meren, waterkolkjes, rietlanden, sloten en moerasbossen. In de zomer bloeien bloemen als wederik, koninginnekruid en melkeppe.

Halverwege leiden de vlonders naar een hoger gelegen terras, waarop we uitkijken over de Beulakerwijde, een meer dat met zijn rietkragen erg geliefd is bij vele soorten vogels. Hoewel veel riet in de Weerribben jaarlijks gemaaid wordt, blijven delen staan om een natuurlijke habitat voor vogels te creëren.

Op dit uitkijkpunt overzien we het water in de richting van het verdronken dorp Beulake. Een hevige storm in een novembernacht in 1776, die een verschrikkelijke watersnood veroorzaakte, werd het turfdorp fataal. Op de bodem van het meer zijn nauwelijks nog overblijfselen te vinden. De oude preekstoel uit de kerk van Beulake bleef wel bewaard en doet nu dienst in de Kleine of Mariakerk van het nabijgelegen Vollenhove.

Een klein uitstapje over een bruggetje leidt naar een veenschuur. Vroeger waren er tientallen van deze opslagplaatsen voor turf. Dit is nu nog de enige in De Wieden.

Het stukje ‘drijvend land’ waar de schuur op staat, doet jong en oud voelen hoe het is om op veengrond te lopen. We springen een paar keer op en neer en verwonderen ons over de golvende bodem onder ons.

Het pad eindigt in een stukje moerasbos, waar vogels als de baardman, roerdomp en bruine kiekendief zich nestelen. Wij horen ze wel maar zien ze niet.

Dankzij de vlonders is dit pad ook prima geschikt voor rolstoelen. Komt nog bij: de informatiebordjes tijdens de route zijn voorzien van braille – je zou het een inclusieve wandeling kunnen noemen.