Wie een lange wandeling voor de boeg heeft, kan maar beter vroeg vertrekken. Voor de kerkklok van Heteren halfacht slaat, loop ik al door de uiterwaarden. Alleen, want wie zou je durven meevragen voor zo'n uitputtingsslag?

Op tijd op pad gaan blijkt een prima idee. De strandjes tussen de kribben zijn nu nog het domein van de vogels. Scholeksters wroeten naar voedsel, of laten hoog in de lucht hun schelle roep horen. Pijlsnelle zwaluwen schieten ertussendoor.

Een paar kilometer westwaarts brengt de Lexkesveerse autopont je binnen een paar minuten aan de noordkant van de Rijn. Vanaf de veerstoep leidt het pad direct steil naar boven, de Wageningse Berg op.

Bovenaan het pad stap je als vanuit het niets een prachtige tuin binnen, het Belmonte Arboretum. De vele bankjes, met uitzicht op de rivier die zich in de diepte door de uiterwaarden slingert, vragen om een eerste pauze.

Verder maar weer, langs de bloeiende rododendrons waar de botanische tuin om bekendstaat. Het bos in, waar je door de flinke hoogteverschillen het ene moment over wortels stapt en even later vooral stammen of boomkruinen ziet. Voor je het weet, ben je in de bebouwde kom van Renkum.

De winkelstraat vormt een welkome mogelijkheid om het gat in de proviandvoorraad aan te vullen. Na de stoplichten bij de Rijksweg sta je gelijk weer midden in het groen. Het is natuurgebied Jufferswaard, met in het midden de overblijfselen van een steenfabriek. De schoorsteen staat nog fier rechtop, maar dichtbij komen is in verband met instortingsgevaar verboden.

Niet ver van de ruïne klinkt vanachter de wilgenstruiken gekabbel en geruis. Het is de Heelsumsebeek, die hier als een watervalletje de Rijn in stroomt. Een mooi plekje om de rugzak even af te doen en op een van de grote stenen aan de waterkant neer te ploffen.

In het besef dat ik nog niet eens op de helft ben, houd ik het bij een korte stop. De brug die de A50 over de Rijn tilt, komt in zicht. Tussen de kolossale betonnen pijlers door betreed je de Doorwerthse Waarden. Kasteel Doorwerth lijkt dichtbij, maar het duurt nog wel even voor het slingerende pad mij er daadwerkelijk brengt.

Hoog tijd voor een lunch, en dan het bos weer in, richting Oosterbeek

Hoog tijd voor een lunch, en dan het bos weer in, richting Oosterbeek. Het continu stijgende en dan weer dalende pad vraagt nogal wat van mijn knieën en voeten. De enige zitplaats op de Drielse veerpont, die me terug naar de zuidoever brengt, sla ik niet af.

De laatste kilometers liggen voor me. Minstens zes nog, over een karrenspoor aan de voet van de dijk. Met het eerste stuk van de route vergeleken valt dit deel wat tegen. Dat heeft vast ook te maken met de 20 kilometer die al in mijn benen zit.

Nieuws in beeld

beeld RD

beeld RD

beeld RD

beeld RD

beeld RD