Jansegers, die een blog genaamd ”het stille meisje” runt, belandde zeven jaar geleden in een burn-out en depressie. „Ik deed me een tijdlang extraverter voor dan ik eigenlijk ben, bijvoorbeeld tijdens een vergadering. Dan voelde ik veel druk om een bijdrage te leveren. Na zo’n vergaderdag was ik uitgeteld.”

De communicatiemedewerker en journalist vertelt dat ze lang het idee had aan bepaalde verwachtingen te moeten voldoen. Dat veranderde toen ze het boek ”Quiet” (Stil) van de Amerikaanse auteur Susan Cain las, over de kracht van introversie. „Dat was voor mij een eyeopener. Opeens besefte ik dat ik niet raar was, maar introvert.” Sindsdien zegt de Vlaamse meer zichzelf te zijn. „Als ik geen behoefte heb aan een praatje, weet ik nu dat het oké is om stil te zijn. En als mijn sociale batterij tijdens een feestje leeg is, ga ik gerust buiten een luchtje scheppen.”

Toen ze ”Quiet” uitgelezen had, ging de moeder van twee op zoek naar Nederlandstalige literatuur over introversie. Die bleek er volgens haar niet veel te zijn. Zo ontstond het idee voor een eigen boek. Vijf jaar lang las Jansegers alles wat los en vast zit over introversie.

Sinds afgelopen maandag ligt haar boek ”Zwijgen is goud. Introvert in een extraverte wereld” in de schappen. Het is een mix van persoonlijke ervaringen, wetenschappelijke inzichten en interviews met bekende en minder bekende introverte Belgen, zoals premier Alexander De Croo. „Ik hoop dat de introvert door dit boek wat meer geëmancipeerd raakt”, aldus Jansegers.

Mentaliteitsverandering

Want de Belgische en Nederlandse maatschappij zijn wel erg gericht op extraverten, vindt de Vlaamse. „Neem onze scholen. Kinderen moeten continu in de groep zijn, zowel in de klas als op het schoolplein. Ik zou het mooi vinden als er hoekjes komen waar ze even alleen kunnen zitten.” Tegelijkertijd is een samenleving niet geholpen met alleen zulke hoekjes, erkent Jansegers. „Er is een mentaliteitsverandering nodig, zodat het niet als raar gezien wordt als een kind –of een volwassene– soms behoefte heeft aan stilte.”

Tijdens haar onderzoek kwam Jansegers erachter dat een derde tot de helft van de wereldbevolking introvert is. Toch kunnen in zichzelf gekeerde mensen het idee hebben de enige te zijn. Dat komt door de vriendschaps-
paradox, weet Jansegers. Omdat extraverte mensen over het algemeen meer sociale contacten onderhouden dan introverte mensen, lijkt de wereld extraverter dan ze eigenlijk is.

Door het boek heen presenteert Jansegers ‘stille noodkreten’, situaties waar introverte mensen soms in terecht komen. Zo is daar de verzuchting van iemand die het moeilijk vindt om gesprekken over koetjes en kalfjes op gang te houden, een ander die elk conflict ontloopt en weer een ander die in een vergadering niets durft te zeggen. Na de schets van het probleem reikt Jansegers vanuit haar eigen ervaring mogelijke oplossingen aan. „Probeer door te vragen en zo te ontdekken waar iemands passie ligt om een goed gesprek te krijgen, durf te praten over je eigen ergernissen, en bereid een vergadering goed voor”, is een greep uit de manieren die de auteur zelf gebruikt om beter met haar introversie om te gaan.

Een introverte inborst kent niet alleen nadelen, onderstreept Jansegers in haar boek. „Introverte mensen zijn vaak rustig en bedachtzaam, mooie eigenschappen in onze vluchtige maatschappij. Verder zijn ze vaak sterk in een-op-eencontact, kunnen ze goed luisteren en zijn ze empathisch.”

Daarom is de oproep van de auteur aan introverte mensen: „Aanvaard dat je introvert bent.” Leven met een introvert karakter gaat prima, maar vraagt soms wat extra, ervaart Jansegers zelf. „Een voorstelrondje kan voor een introvert heel spannend zijn. Bereid vast voor wat je wilt gaan zeggen, dan komen de woorden makkelijker.”

Verder raadt Jansegers introverten aan duidelijk te communiceren over hun behoeftes. „Juist voor introverte mensen kan het echter lastig zijn hun wensen aan te kaarten. Als het verbaal niet lukt, zet dan wat je wilt zeggen op de mail. Bijvoorbeeld als je je baas duidelijk wilt maken dat je gebaat bent bij een rustige werkomgeving zonder radio of te veel collega’s om je heen.”

Feestje

In de gesprekken die Jansegers met introverte mensen voerde voor haar boek, bleek dat introvert en extravert elkaar niet hoeven te bijten. „Vaak gaven de mensen die ik sprak aan dat hun extraverte partner hen juist goed aanvulde.” Als voorbeeld noemt ze het samen naar een feestje gaan. „Als de extravert een gesprek begint, hoeft de introvert minder uit zijn schulp te kruipen.”

De coronacrisis heeft de acceptatie van de introverte mens versneld, denkt Jansegers. „Ik denk dat veel mensen door het thuiswerken en het meer alleen zijn energieker werden.” De Vlaamse hoopt dan ook dat thuiswerken een blijvertje is: „Een mooie evolutie voor introverten.”