Het initiatief was genomen door vijftien predikanten en kerkelijk werkers uit de Werkgemeenschap Buitenpost van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN), die elkaar regelmatig ontmoeten. „Het is een pastorale brief die de hoop wakker wil houden en de mensen moed wil inspreken”, vertelde ds. Ellen Peersmann 
van de protestantse gemeente te Kollum.

Deze pastores komen uit de ringen (PKN-regio’s) Kollum-Buitenpost en Buwekleaster. Daar vallen bijvoorbeeld Kollumerzwaag, Rottevalle, Oudwoude/Westergeest, Eastermar en Burum onder.

Op 22 november was er een overleg waarin de voorgangers hun zorgen uitspraken over de gevolgen van de covid-pandemie. „Wij merken dat er ook binnen de kerken een tweedeling ontstaat tussen gevaccineerden en mensen die er voor kiezen zich niet te laten inenten. Hier hebben we zorgen over en we vrezen dat mensen elkaar kwijt raken. Dat we elkaar dreigen te verliezen.”

Omdat de coronapandemie nu al twintig maanden duurt, „raakt dit iedereen in onze wereldwijde samenleving op de een of andere manier, niemand uitgezonderd”, zo stellen de pastores vast in de vele gesprekken die ze hebben.

Het zorgt ook voor spanningen in de dorpen, die niet aan de kerk voorbijgaan. „Wij constateren tijdens onze bezoeken dat er moedeloosheid ontstaat. Gemeenteleden willen graag verder met het gemeenteleven, maar worden door de maatregelen iedere keer weer terug geroepen.”

Saamhorigheid

De predikanten en kerkelijk werkers maken zich „zorgen om het verloren gaan van de saamhorigheid.” Een voorbeeld was hoe twee weken geleden –met Eeuwigheidszondag toen de overledenen herdacht werden– de diensten maar door een kleine groep bezocht konden worden, omdat de afstand gewaarborgd moest worden. „Alleen de nabestaanden van de overleden gemeenteleden konden komen en de ‘gewone’ kerkganger moest thuis naar de livestream kijken. Dat past eigenlijk niet bij hoe je sámen gemeente wilt zijn.”

De Werkgemeenschap Buitenpost hoopt dat mensen als „gelovigen het geduld kunnen opbrengen om elkaar te wachten”, in een tijd waarin niet iedereen hetzelfde denkt over corona en de aanpak ervan. „Als mensen elkaar kwijtraken dan voelen wij, als pastor en herders, dat als onze zorg. We stelden elkaar de vraag: „Hoe kunnen we met Gods ogen naar elkaar blijven kijken? In Gods ogen zijn we immers allemaal gelijk.””

Het herderlijk schrijven is bedoeld om de gemeenteleden perspectief bieden vanuit de Bijbel. Peersmann hoopt dat het brief vanuit Noordoost-Fryslân een provinciaal vervolg krijgt: „We denken dat we hier namelijk niet alleen in staan. Dit is een gevoel wat veel breder leeft.”