Plaats van verpozing: de Rammelwaardsedijk, ter hoogte van het dorp Voorst. Een uur eerder ben ik in de buurt van Zutphen begonnen met lopen in noordelijke richting, langs de IJssel, op weg naar Deventer. Dat is meer dan 20 kilometer lopen, zeker als je in Zutphen uit de trein bent gestapt en in Deventer er weer een pakt om terug te gaan. Op zaterdagmiddag is dit noord-zuidtraject favoriet als wandelroute.

Lopen over deze IJsseldijk met aan één kant zicht op de rivier, kent zo zijn eenzijdigheden. Ik bedoel: vrijwel constant staat mijn hoofd in een hoek van 90 graden op mijn lijf en kijk ik in de richting van het stromende water. Ik zou zo kunnen aansluiten bij een militaire parade in Moskou, waar soldaten ook altijd strak in één richting kijken – naar het bordes met wuivende heerser. Alleen voor de dan gebruikelijke paradepassen zal ik nog het nodige moeten oefenen.

Als ik bij zonsondergang nog op de dijk loop wordt het verwarrend, want dan is die wegzakkende vuurbal ook de moeite waard om te zien. Meestal komt het erop neer dat ik niet kan kiezen en loop ik opzichtig nee knikkend zon én rivier in de gaten te houden.

Dat de IJssel hier kronkelend door het landschap gaat, levert af en toe verrassende momenten op. Bijvoorbeeld als een binnenvaartschip passeert. Zag ik het dak van de kajuit daarnet nog tientallen meters verderop net boven het riet voorbij schuiven, een paar tellen later lijkt de boot pardoes mijn pad te kruisen – zo dichtbij is de rivier opeens.

Om inwoners van Deventer natte voeten te besparen is de Rammelwaardsedijk verlaagd. Zo kan de rivier bij een overdosis aan smelt- of regenwater de weilanden en akkers achter de dijk in stromen. Dat scheelt algauw bijna 30 centimeter stijging van het rivierwater. Er is wel een grens aan die gastvrijheid van akkerbouwers jegens overtollig water, en die wordt aangegeven met een nieuwe hoge IJsseldijk verder landinwaarts.

Intussen is het op deze novemberdag volop genieten op de verlaagde dijk. Van het weidse landschap én van de vogels die hier verpozen. Nu zijn dat vooral ganzen – ik zie (en hoor) grauwe ganzen, brandganzen, kolganzen, Canadese ganzen. Om eenden te zien ben ik stamgast van de vogelkijkpost Rammelwaard, die zicht biedt op een prachtige lagune. Soms moet ik wel moed verzamelen om ernaartoe te gaan, want de route loopt door een weiland met paarden. Tussen die lijven je een weg banen blijft spannend. In de hut hangt een notitieboekje waarin bezoekers hun waarnemingen noteren. Zou er een zeearend zijn gespot? Bij 4 november staat „ijsvogel.” Erachter is een smiley getekend. Maar geen melding van een zeearend.