De auto parkeren we weer bij café-restaurant Rotering, het officiële startpunt van klompenpad 132. De uitspanning is het laatste pand voor de grensovergang van Oldenkotte. De helft van het gehucht ligt in Nederland; de Duitse helft heet Oldenkott. Het douanekantoor aan de Duitse kant is omgebouwd tot woonhuis. Daar woont de zoon van de laatste douanier van Oldenkott met zijn moeder.

Iets ten zuiden van het grensplaatsje stroomt de Berkel Nederland binnen, waarna hij richting Rekken meandert. Langs een maisveld, over een boerenerf en een smal pad naast een akker bereiken we het riviertje. De wandeling voert door licht glooiend landschap met rechts Saksische boerderijen in het groen en links water. Een weelde voor liefhebbers van natuur, rust, ruimte en vogels. Futen, broedende meerkoeten, een boomklever, reigers, ooievaars, in een bonte mix komen we ze tegen.

Dankzij een koddig pontje –zelfbediening met behulp van touwen– kunnen we na pakweg anderhalve kilometer de Berkel oversteken, waarna we de tocht aan de andere zijde vervolgen. Aan weerszijden staat de brem in bloei, met z’n felgele bloemetjes. Aan de overkant van de Berkel wordt Rekken zichtbaar. Iets verderop verlaten we het riviertje. Langs het sportveld van de lokale voetbalvereniging worden we naar cafetaria ’t Kip geleid, een pleisterplaats met uitzicht op een fraaie beltmolen op een terp, omgeven door graan. Uitbater Cliff Kerkemeijer levert er dranken, snacks en menuutjes voor Achterhoekse prijzen. Aan de voorzijde van Café Kerkemeijer, voor bruiloften en partijen, runt zijn moeder een nostalgisch winkeltje met museale uitstraling.

Na een paar honderd meter fietspad komen we bij de brug over de Berkel, waar medewerkers van een outdoorbedrijf een rubberboot te water laten. Langs het riviertje wandelen we naar Rekken, dat we binnenkomen bij de oude begraafplaats. Het fraaie kerkje staat als een burcht in het hart van het dorp.

We verlaten nu de Berkel en worden net buiten Rekken naar een smal pad langs een slootje geleid. Door coulisselandschap, over brede zandpaden en smalle kleipaadjes, wandelen we naar het gebied van de Rekkense inrichtingen, opgericht vanuit het Reveil. Het begon met een instelling voor jongvolwassenen met een verstandelijke beperking. In toenemende mate werden er ook delinquenten met een psychische stoornis ondergebracht. Kloeke huizen in Japanse stijl herinneren aan de oude paviljoens. Langs visvijver ’t Looveld komen we weer bij de Olden­kotseweg, die naar de grens voert. De tocht was opnieuw een traktatie. Volgens de lokale bevolking is de verlenging nog mooier. Die houden we tegoed voor een zomerdag.

> klompenpaden.nl