Stagiaire Margean (18) biedt de meiden een blikje fris aan. Op de houten eettafel, onder een metersbreed graffitischilderij met het woord Promise en twee Engelse Bijbelteksten, liggen mandarijntjes voor hen klaar. Even later druppelen nog twee tieners binnen.

De gesprekken gaan over school. Het is leuk om weer fysiek les te krijgen, vindt Annelieke. „Maar ik mis het dat ik niet kan eten wanneer ik wil. Ik heb zo’n honger in de klas.”

De meiden komen als het even kan elke dinsdag naar de meidenclub. „We doen hier hele leuke dingen, zoals bakken of koken”, vindt Lorzin (11), die er voor de vijfde keer is. Haar ouders zijn moslim. „Ze weten denk ik niet dat dit een christelijke club is.” Ook Liselotte vindt het leuk bij The Mall. „Thuis zit ik vaak alleen. Mijn ouders werken en mijn zusje is naar de bso. Hier hoef ik me niet te vervelen.”

Nagels lakken

In de kamer staan een pooltafel, een gamecomputer, een dartbord en dozen met gezelschapsspelletjes. Vanmiddag maken de tieners onder leiding van jeugdwerker Roos-Anne (32) een arretjescake. Samen verkruimelen ze biscuitjes, wegen ze boter en suiker af en doen het mengsel in een bakvorm.

Als de koek in de vriezer zit om op te stijven, komt het spel 30 seconds op tafel. Een persoon probeert binnen 30 seconden zo veel mogelijk van de vijf begrippen op een kaartje te omschrijven. Hoe meer begrippen zijn medespeler raadt, des te meer velden mag het tweetal op het speelbord vooruit. Wie als eerste tweetal de finish haalt, wint.

„Dat ding in de zomer dat steekt.” Margean probeert druk gebarend het begrip op haar kaartje te omschrijven. Liselotte raadt: „Een bij, een vlieg?” Nee. „Een wesp?” Ja! De meiden doen fanatiek mee en gieren het uit bij een verkeerd antwoord.

Roos-Anne knoopt ondertussen een gesprekje aan met de 11-jarige Zoëy. „Heb je die begrafenis van je voetbaltrainer nog online gevolgd?” Zoëy zegt dat ze dat nog niet heeft gedaan, maar dat ze dat nog wel wil doen.

Youth for Christ in Arnhem investeert veel tijd in het opbouwen en verdiepen van relaties met jongeren, zegt teamleider Eva-Maria van de Geest. „Wij willen een veilige en gezellige plek bieden waar jongeren zich gezien voelen. Waar ze ervaren dat er mensen zijn die naar hen omkijken. Die aan hen vragen: Hoe gaat het nu echt met je?”

In het begin van de meidenclub wilden de dames elke week elkaars nagels lakken, vertelt Van de Geest. „Ik vond het vreselijk, die stank. Maar we kregen ondertussen de mooiste gesprekken over geloof, jongens, ouders, over hoe ze in het leven staan. Dat contact, daar gaat het om.”

Ze hoopt dat jongeren door de activiteiten heen „een glimp van Jezus opvangen. Wij doen missionair jongerenwerk. Dat betekent niet dat wij evangeliseren, maar wel dat wij niet zonder Jezus op pad gaan.”

Jeugdwerkers willen door hun houding laten merken hoe mooi het is om te leven met Jezus, zegt Van de Geest. „Een jongen zei eens: „Er hangt hier een bepaalde fijne sfeer. Ik weet niet hoe ik die kan omschrijven.” Ik zei: „Ik weet het wel, dat is Gods Geest.””

In januari deelden medewerkers pakketten uit aan jongeren met wie ze contact hebben met daarin onder meer een stripbijbel. „We kregen veel positieve reacties. Een jongere vond de stripbijbel zo interessant dat hij om een gewone Bijbel vroeg. Een stagiair die niet zo veel met het christelijke geloof ophad, voert nu regelmatig gesprekken over de Bijbel en Jezus met een collega van mij.”

Omdat jeugdwerk onder de vitale beroepen valt, kan Youth for Christ tijdens de lockdown grotendeels doorgaan met haar activiteiten. Van de Geest is er blij mee. „Jongeren vinden het heel fijn dat wij open zijn. Een jongen stuiterde tijdens de inloop de hele avond door de woonkamer. Toen ik hem vroeg waarom hij zo druk was, zei hij: „Dit is mijn enige uitje deze week.”

Youth for Christ werkt niet alleen vanuit The Mall, maar rijdt ook met een Mobiele OntmoetingsPlek (MOP) langs middelbare scholen om in contact te komen met jongeren. De MOP is een grote bus die voorzien is van banken, een tafel, een televisie en een PlayStation. „De bus is heel populair en trekt veel jongeren. We proberen een band op te bouwen en ze uit te nodigen voor onze activiteiten.”

In totaal bereikt Youth for Christ in Arnhem ruim vijftig jongeren. De doelgroep is divers, zegt Van de Geest. „Van jongeren uit kansarme gezinnen tot meiden uit een Vinexwijk. Je denkt dat de mensen het in zo’n buurt goed voor elkaar hebben, maar daar spelen andere problemen. Sommige ouders werken keihard, waardoor er weinig aandacht overblijft voor de kinderen.”

Aan kleine dingen merkt de teamleider dat jongeren de activiteiten van Youth for Christ waarderen. „Je hoort geen dankjewel, maar je ziet het aan de glimlach van een jongere die binnenkomt. Tijdens de lockdowns kregen we veel appjes met de vraag wanneer we weer opengaan. Voor mij zijn dat knipoogjes van God.”

Het meest frustrerende aan haar werk vindt Van de Geest dat jongeren soms verdwijnen, zonder iets van zich te laten horen. „Je kunt een hele tijd met iemand oplopen, problemen bespreken en van de een op andere dag hoor je niets meer van diegene. Dat vinden wij als team moeilijk. Gelukkig gaat God verder met zo’n jongere, ook als wij los moeten laten.”

Youth for Christ, dat zondag 75 jaar bestaat, is naast Arnhem op meer dan twintig plaatsen actief in Nederland en dat aantal groeit, zegt directeur Bram Rebergen. Het afgelopen jaar is er jongerenwerk opgestart op Goeree-Overflakkee, in de gemeente Krimpenerwaard en in Rotterdam.

Een verklaring voor de groei is de aanscherping van de missie door Youth for Christ, zegt Rebergen. „We hebben die nu veel specifieker geformuleerd en erin gezet wat onze beweegreden is, namelijk dat jongeren Jezus Christus leren kennen. Deze uitdagende missie maakt het voor christenen aantrekkelijk om er deel van uit te maken en er zich in hun eigen omgeving voor in te zetten.”

Zieltjes winnen

De vernieuwde missie levert soms weerstand op bij burgerlijke gemeentes, stelt Rebergen. „We hebben weleens het verzoek gehad om de expliciete formulering te wijzigen of weg te laten. Op die vraag kunnen we natuurlijk geen ja zeggen, want dan halen we het hart uit ons werk. Gelukkig zijn wij niet alleen afhankelijk van de overheid om een relevante beweging te zijn.”

Tegelijk ervaart hij dat er volop ruimte is voor een christelijke jongerenorganisatie in het publieke domein. „Als een gemeente vraagt: Gaan jullie zieltjes winnen? Dan stel ik de wedervraag: Hebben jullie daar zo veel last van dan? Als christenen moeten we niet te snel in onze schulp kruipen. Op veel plekken werken we vruchtbaar samen met de overheid.”

Waar staat Youth for Christ over 25 jaar? Rebergen: „Mijn droom is dat onze organisatie dan is opgeheven, omdat lokale kerken ons werk hebben opgepakt. Het is mijn verlangen dat kerken zich niet alleen uitstrekken tot hun kudde in de stal, maar ook tot de schapen daarbuiten. Tot het zover is, blijven wij ons inzetten om jongeren in aanraking te brengen met het Evangelie.”