De bron is een column in Het Parool van journaliste Mickelle Haest. Het geanonimiseerde verhaal is echt gebeurd.

Wat is de visie van deze ouders op het leven? Verlangen ze een designbaby? Heeft de maakbaarheidswaan hen te pakken? En de artsen? Ooit waren die gehouden „de uiterste eerbied te hebben voor het menselijk leven vanaf het moment van de conceptie.” Inmiddels werd de passage over de conceptie, uit de VN-verklaring van Genève, 1948, verlaten. Die kwam er na de Tweede Wereldoorlog echter niet zomaar in.

De Joods-christelijke basis van de Europese wetgeving wordt steeds meer en sneller ingeruild voor de humanistische, waarbij de mens maatstaf is van alle dingen. Er is geen hogere bindende wet meer. Een heel gevaarlijke ontwikkeling als menselijk leven aan waarde inboet.

Hoe zullen komende generaties de massavernietiging van ongeboren leven beoordelen? Zoals wij nu het slavernijverleden krachtig afkeuren, als waren slaven geen mensen? Kennelijk meenden de ouders uit de Paroolcolumn hun kind geen grotere dienst te bewijzen dan door het te vermoorden. Dat zegt ook veel van het huidige klimaat, waarin perfectie als een molensteen om onze nek hangt. De samenleving is bereid daar grote offers voor te brengen. Ook in financieel opzicht.

In december was er in Den Haag een anti-abortusdemonstratie. Duizenden liepen mee. De media gaven geen aandacht aan dit achterhoedegevecht, enkele uitzonderingen daar gelaten. Kennelijk roepen prolifemanifestaties iets fundamenteel menselijks in ons wakker. Wat dan? Dat abortus niet normaal is. En daar hoef je niet christelijk voor te zijn.

Vorige week portretteerde de tv enkele spelbrekers bij een abortuskliniek –big business!– die opkomen voor de rechten van het ongeboren leven, maar ook oprecht mededogen hebben met de moeders. Velen komen na hun abortus in psychische nood. Er zijn er die zichzelf het leven benemen.

De weerstand tegen abortus is sterk geslonken. Het is een geaccepteerde vorm van geboorteregeling geworden. Maar geaccepteerd is nog niet normaal.