Het hing al even in de lucht. Maar afgelopen weekend was de lente er opeens. Heerlijke temperaturen, bloemen die de grond uit schieten, in de tuin vogels die wakker worden. Op zulke dagen gaan zelfs mijn niet zo groene vingers jeuken om iets aan de tuin te doen. Het dode hout eruit, fris groen erin. Handen zwart van vochtige aarde, in plaats van tikkend op een toetsenbord of swipend op een scherm.

Het mooie van de lente is dat ze zoveel belofte in zich draagt. Het is een seizoen dat je naar voren laat kijken, naar wat de zomer gaat brengen, naar wat er allemaal nog moet ontkiemen en vrucht moet dragen.

Het plantje dat ik net gepoot heb, staat er nog wat zielig bij, maar in mijn gedachten zie ik hem tegen de schutting opgroeien en uitlopen in een wijd bloemenscherm.

De eerste mens werd ook in een tuin geplaatst, als hovenier in dienst van God. Voor Gods aangezicht met de handen in de grond, de zorg voor de schepping als opdracht meegekregen. Dat is meer dan een droombeeld van hoe mooi het leven ooit was. Het vertelt ons iets over waarvoor we bedoeld zijn en waartoe God ons ook vandaag roept. Zorgen voor de aarde, zorgen voor de mensen tussen wie God ons geplaatst heeft, als schepsel in dienst van de Schepper.

Werken in de tuin is niet altijd gemakkelijk. Het onkruid komt steeds weer terug en de mensen om ons heen zijn weerbarstig en stekelig. Lentes op het wereldtoneel lopen zelden uit op duurzaam vredige zomers. En het meest hardnekkig zijn de valse gedachten in ons eigen hart.

Het lijkt naïef om te denken dat dat ooit zal veranderen. Lentes worden vanzelf weer herfst; laten we ervan genieten als het leven even fijn is. Ik merk bij mezelf dat de boodschap van Prediker meer herkenning geeft dan de boodschap van Pasen. Want Pasen is geen lentefeest, dat genoegen neemt met de cyclus van de seizoenen. Het belooft een definitief einde van het kwaad. Daarmee biedt het grond onder de voeten voor het goede werk dat in onze waarneming vaak overwoekerd wordt door teleurstellingen. Het biedt hoop - zo veel hoop dat het haast niet te geloven is.

Het is daarom jammer dat er na alle aandacht voor de veertigdagentijd vaak zo weinig invulling wordt gegeven aan de vijftig dagen van de paastijd. Terwijl we de oefening in de hoop op het goede leven dat komt net zozeer nodig hebben als de oefening in het dragen van het lijden dat er is.

Op eerste paasdag jubelen is eenvoudiger dan Pasen een plek geven in het leven van alledag. Daarvoor schieten vijftig dagen nog tekort.

Zou tuinieren onderdeel kunnen zijn van die oefening in de hoop? In ieder geval onderbreekt dit even de informatiestroom van werk of studie en plaatst het ons met de neus boven op Gods scheppingswerk. Voor wie het zien wil, tonen de ontluikende bloemen de macht van de Schepper, die zijn Zoon niet in het graf gelaten heeft.

Zo kan het in de tuin komen tot een ontmoeting met de eerste Mens van de nieuwe schepping, die Maria Magdalena even aanzag voor de tuinman.

Arco den Heijer is promovendus Nieuwe Testament aan de Theologische Universiteit Kampen. Hij schrijft dit blog als lid van de onderzoeksgroep BEST.