Volgens de Nederlandse wet ben je vanaf je 18e meerderjarig en dan staat het je vrij om het ouderlijk huis te verlaten. Maar wat als je al ruim voor die tijd je ouderlijk huis moest verlaten? En hoe gaan we om met pleegkinderen die 18 worden?

Minister De Jonge vindt dat er voor deze jongeren nog 3 jaar na hun 18e verjaardag de mogelijkheid moet zijn om een pleegzorgvergoeding aan te vragen. Die vergoeding moet pleegouders in staat stellen hun pleegkind, als hij of zij dat zelf ook wil, langer in hun huis te laten wonen.

Dit lijkt me een heel goede zaak. Want hoewel je volgens de Nederlandse wet op je 18e meerderjarig bent, ben je vaak om allerlei redenen er nog niet aan toe om al helemaal zelfstandig te wonen en leven. Dat geldt voor heel veel kinderen, maar wel speciaal voor kinderen die (extra) veel meegemaakt hebben in hun leven. Het zou slecht te verkroppen zijn als je om financiële redenen te vroeg weg zou moeten uit het gezin waardoor je met alle liefde bent opgevangen. Van harte hoop ik dan ook dat de minister brede steun vindt voor zijn voorstel.

Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik het sociale klimaat niet bemoedigend vind. Maar wie weet worden we verrast.

Tijd en aandacht

Stel nu eens dat die financiële vergoeding na het bereiken van de leeftijd van 18 jaar er niet komt. Dan is het natuurlijk niet zo dat een pleegkind dat 18 wordt het pleeggezin zou moeten verlaten. Als de desbetreffende jongere dat zelf wil, is hij of zij uiteraard vrij om te gaan. Maar het staat de pleegouders natuurlijk even vrij om te laten weten dat hun pleegkind ook nog mag blijven.

Dat kan natuurlijk weleens iets gaan kosten. Niet alleen financieel, maar ook in de vorm van tijd en aandacht. Ik denk dat dát al lang voordat een pleegkind 18 wordt precies de vraag is waar zijn of haar hart naar verlangt. Naar mensen die vanuit hun hart tot het naadje willen gaan om ”als een vader en/of moeder” voor hem of haar te willen zijn.

De deur uit…

En stel nu eens dat de overheid geen extra budget vrijmaakt, dan zal er bij de pleegzorgvoorbereidingstrajecten ook eerlijk aandacht moeten zijn voor de situatie die kan ontstaan als je pleegkind 18 wordt. Want wat dreigt, als pleegouders zich dit niet realiseren, is niet allereerst een kwestie van financiën maar een kwestie van je hart. Want je wilt er toch niet aan denken dat een zoon of dochter, voor wie je korter of langer als een vader en moeder bent geweest, de deur uit gaat terwijl je er niet van overtuigd bent dat hij of zij er klaar voor is om op eigen benen te staan?

Die financiële vergoeding met drie jaar verlengen, is daarom een goed voorstel. Het allerbelangrijkste punt lijkt me echter dat pleegouders, voor ze pleegouder worden, zich afvragen of ze ook nadat hun pleegkind 18 jaar is geworden als een vader en moeder voor hem of haar willen zijn. Dat mag iets kosten. Dat zijn die kinderen dubbel en dwars waard.

De auteur is (pleeg)vader van vier kinderen.