Cultuur & boeken

Column (Christine Stam-van Gent): Kiek mien dan

Je column hangt bij ons op de wc! Die mededeling zou ik eens moeten gaan turven. Of mijn eigen toilet behangen met meegestuurd fotografisch bewijsmateriaal. Maar van zulk ”Kiek-mien-dan”-gedrag, zoals dat in mijn Kamper schoonfamilie heet, houd ik mij liever verre.

5 January 2018 20:15Gewijzigd op 16 November 2020 12:20
Christine Stam-van Gent. beeld RD, Anton Dommerholt
Christine Stam-van Gent. beeld RD, Anton Dommerholt

Is het trouwens wel zo’n eer om als knipsel op een toilet te eindigen? Nog niet zo lang geleden was de krant van gisteren het wc-papier van vandaag. Woorden vervlieten. Die gedachte zou een columnist nederig moeten houden, en allen die woorden te baren hebben. Onder druk komen gedachten als weeën, pers je er een boodschap uit die je zorgvuldig in doeken windt, de mensen toont, en dan is het voorbij. Na een dag is het kraambezoek je kind vergeten.

Tenzij de bezoekers doen wat Maria deed: woorden bewaren en overleggen in het hart. Daar hoorde ik onlangs een preek over, die ik nog niet vergeten ben. ”Archiveren en combineren” was het thema. Het hart is een archief, vol ladekasten en hangmappen. Elke dag komen er nieuwe stukken bij. De bedoeling van een archiefzaal is dat er iets onderzocht wordt. Dat gegevens met elkaar gecombineerd worden.

Toegepast: wat wij met de woorden van God moeten doen is ze niet alleen archiveren (bewaren), maar ook combineren (overleggen). Wat vanuit de Bijbel naar mij toekomt moet ik hechten aan de ‘stukken’ van mijn eigen leven; soms met nietjes, soms met paperclips.

Kiek mien dan, mijn column vullend met de preek van een ander. In de kerstvakantie is ons huis dan ook bepaald geen archiefzaal, maar meer een duiventil met veel gefladder en gekoer. Wat doe je als de gedachten zich vermenigvuldigen, maar het schrijven niet lukt? Vluchten naar de enige stille plek in huis… het kleinste kamertje. Dáár, in het meest verachte hoekje van ons (levens)huis bewaren én overleggen we kennelijk nog.

Laten we het daarom eren. Daar is het stil, daar ben je alleen en doet status er niet toe – de koningin gaat ook maar gewoon naar de wc, zei een oude buurvrouw vroeger. Daar krijg je soms zomaar een idee cadeau. Want stel nu dat ook dit stukje op toiletten belandt, en dat het daar per gratie heel 2018 door mag blijven hangen. En stel dat lezers dan meer dan duizend keer in die spiegel van drie woorden kijken.

Kiek mien dan: hoog opgericht of juist onpeilbaar diep gevallen. Kiek mien dan in mijn zwarte pak, of in mijn vale ochtendjas. Kiek mien dan: zingend of in tranen. Kiek mien dan, met mijn leven dat ik maar niet bij elkaar gepuzzeld krijg. Duizend keer Kiek mien dan. Totdat er al overleggend iets op z’n plaats begint te vallen. Totdat de rode draad verschijnt: Eer iets van mij begon te leven, was alles in Uw boek geschreven.

RD.nl in uw mailbox?

Ontvang onze wekelijkse nieuwsbrief om op de hoogte te blijven.

Hebt u een taalfout gezien? Mail naar redactie@rd.nl

Home

Krant

Media

Puzzels

Meer