Lange tijd deed Wilders het goed onder reformatorische christenen. Nu de PVV over haar hoogtepunt heen is gaat de aandacht van opiniemakers in de gereformeerde gezindte plotseling uit naar een relatief nieuwe partij: het Forum voor Democratie (FVD).

Blijkbaar is er een onbedwingbare behoefte aan populisten in onze samenleving en ook binnen de gereformeerde gezindte. Zo gaat er op internet een opname van een lezing rond, uitgesproken door de hervormd-gereformeerde advocaat Jan Louis Burggraaf. Hij spreekt daarop een FVD-congres toe. Opvallend zijn de herkenbare –regelmatig ook Bijbelse– uitdrukkingen die Burggraaf gebruikt. Hij biedt de partij tevens zijn diensten aan als toekomstig Eerste Kamerlid.

In het Reformatorisch Dagblad (2-12) schrijft Bart Jan Spruyt over het gelonk van zijn vrienden naar het FVD. Hij heeft het ook over zijn eigen fascinatie voor –en tegelijk zorg over– deze beweging. Een van zijn vrienden –domineeszoon en SGP-kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen– stelt uit sympathie zijn vergaderruimte in Amsterdam beschikbaar aan Thierry Baudet en zijn mensen. Kortom, diverse signalen wijzen erop dat opiniemakers, jongeren en ouderen uit de gereformeerde gezindte met meer dan gewone belangstelling Baudet en zijn tweede man Hiddema volgen.

Aantrekkingskracht

Het is belangrijk om te begrijpen waar de aantrekkingskracht zit. Hierin wordt een duidelijke lijn zichtbaar als we de opiniemakers in hun uitingen volgen. Ze typeren zichzelf graag als conservatief. Met name het –vaak populistisch– ageren tegen immigratie, globalisering, verdergaande invloed van Europa en de islam is in hun bijdragen herkenbaar. Als alternatief worden de cultuurhistorische wortels en tradities van onze Nederlandse samenleving geschilderd. Spruyt vatte het kernachtig samen als zou het gaan om een positieve waardering van het platteland. En van het dorp ten opzichte van de stad. Over liefde tot het landschap, het volk, de gemeenschap, de voormalige Nederlands Hervormde Kerk als volkskerk. Over de menselijke maat.

Veel Nederlanders zijn bezorgd. Zeker ook christenen. Wie herkent de thema’s niet? De groeiende islamisering boezemt velen angst in. De toenemende secularisatie is misschien wel het meest zichtbaar in het overboord zetten van allerlei historische –vaak op de joods-christelijke traditie gestoelde– waarden. Baudet doet een appel op deze gevoelens, en met succes. In de recentste peilingen staat het Forum voor Democratie op veertien denkbeeldige zetels in de Tweede Kamer. Zijn antwoord of de richting waarin hij oplossingen bedenkt, is voor veel Nederlanders een antwoord op hun vragen.

Cultuurchristenen

Spruyt typeert mensen zoals Baudet als cultuurchristenen. „Cultuurchristenen”, zo definieert Spruyt, „zijn mensen die christelijk denken zonder zelf christelijk te zijn. Ze kennen en waarderen de christelijke tradities en verdedigen die tegen de snode plannen van een ontwortelde elite. (…) Een christen begrijpt en waardeert het populisme, begrijpt het beter dan het zichzelf begrijpt.” Blijkbaar maakt deze herkenning enthousiast.

Dat is ook best te begrijpen, gezien het sentiment in onze samenleving. Maar het roept ook veel vragen op. Hoe kan een christen, die voor Bijbels genormeerde politiek staat, sympathie hebben voor politici zoals Wilders en Baudet? Politici die misschien wel christelijke tradities kennen en –onbewust– verdedigen, maar levensbeschouwelijk als volkomen seculier en goddeloos in het leven staan?

Hoe kunnen christenen sympathiseren met en zich zelfs verbinden aan een partij die niet alleen tegen islamisering, mondialisering en immigratie is, maar ook tegen het leven? Vraagt het kiezen voor en je verbinden aan een politieke beweging of partij niet om een inhoudelijke weging van uitgangspunten? En dienen op zichzelf misschien aansprekende standpunten niet ondergeschikt gemaakt te worden aan ethische onderwerpen die lijnrecht ingaan tegen Gods Woord?

Levenseinde

Het Forum voor Democratie is op zijn website klip-en-klaar over bijvoorbeeld het levenseinde: „Ouderen die hun leven voltooid achten, moeten recht krijgen op hulp bij het waardig beëindigen van hun leven. Naast de al bestaande euthanasiewetgeving kunnen ouderen zonder overheidsbemoeienis zelf beschikken over hun levenseinde.” Schrikbarende uitspraken. De partij tegen het partijkartel, die zo veel sympathie en steun krijgt van reformatorische christenen, is ook de partij tegen het leven. En ze propageert dit openlijk.

Vorige week vond de zogeheten Week van het Leven plaats. Een dergelijk initiatief roept ons ertoe op onze steun niet te geven aan zogenaamde cultuurchristenen zoals Baudet, die leven en dood in handen van mensen denken te kunnen leggen, maar om ons onomwonden uit te spreken voor het leven. We moeten onze sympathie, onze steun en onze middelen richten op die partijen die wel Bijbels genormeerde politiek willen bedrijven. Onze vertegenwoordigers hebben ons gebed meer dan ooit nodig. Nog steeds mag –in schril contrast met Baudets libertijnse opvattingen– Gods Woord klinken in de vergaderzalen van ons land. Tot een wet en een getuigenis.

De auteur is fractievoorzitter van de SGP in de gemeenteraad van Veenendaal.