Tja, voor het land wel, maar voor de ChristenUnie niet. Want als anderen jou er niet bij willen hebben, hoef jij je niet op te dringen. Zo’n pretje is het namelijk niet om te regeren.

Dat geldt niet alleen een christelijke partij, maar elke partij met ruggengraat. Neem GroenLinks. „Zeg Jesse”, vroeg een bezoeker van de GL-meetup woensdagavond, „had je toch niet beter aan de onderhandelingstafel kunnen blijven? Want dat immigratiebeleid, waarom je wegliep, dat komt er nu waarschijnlijk toch. En wat je op andere terreinen had kunnen bereiken, gebeurt nu niet.”

Klaver erkende het dilemma, maar had zijn antwoord klaar. „Ja, de duurzaamheidsagenda móét nu van start. En ja, wij zijn bereid tot compromissen. Maar niet op alle punten. Er is voor ons een principiële ondergrens.”

Zo heeft ook de ChristenUnie een „principiële ondergrens.” Die grens kan te maken hebben met algemeen humanitaire normen, zoals het omgaan met asielstromen. Of met het nodeloos uitputten van ons leefmilieu.

Maar behalve dat heeft een Bijbelgetrouwe christelijke partij meer specifieke terreinen waarop zij geen compromissen wil sluiten. Die betreffen in onze tijd vooral het medisch-ethische vlak. Niet voor niets heeft Segers al tijdens de verkiezingscampagne een stevig piketpaaltje geslagen met betrekking tot de klaarmetlevendiscussie. Als zijn partij deelneemt aan een coalitie zal hij niet tolereren dat dit kabinet een voltooidlevenwetsvoorstel indient. Punt uit. Geen gesprek over mogelijk.

Op een enigszins vergelijkbare wijze liet CU-Kamerlid Dik-Faber zich in februari uit op internetzender Family7. De abortuspil vrij verstrekbaar door gecertificeerde huisartsen? No way! Haar partij zal dat in een toekomstige coalitie niet gaan meemaken.

Beide stellingnamen maken het deelnemen van de ChristenUnie aan een kabinet waarin tevens libertair georiënteerde partijen participeren, uiterst lastig. De eerste omdat een cruciale speler in het formatieproces, te weten D66 –die partij is uit bijna geen enkele partijencombinatie weg te denken–, nu juist zwaar hecht aan die voltooidlevenwet. Is dit niet een van de paradepaardjes van de vrijzinnig-politieke denkrichting? En ligt een gebruiksklaar wetsontwerp niet in de bureaulade van nota bene de nummer twee op de D66-lijst, Pia Dijkstra, die dit jaar met 120.557 voorkeursstemmen in de Kamer werd gekozen? Voor D66 gaat het heel lastig worden op dit punt concessies te doen.

De ferme stellingname van Dik-Faber is op een weer iets andere wijze problematisch. Het wetsvoorstel dat een ruimere verstrekking van de abortuspil regelt ís inmiddels al bij de Raad van State beland. Het al zo ver gevorderd zijn van dit kabinetsplan zet de ChristenUnie op dit dossier al meteen op achterstand.

En zo zijn er op medisch-ethisch vlak meer voetangels en klemmen. Denk aan het kweken van menselijke embryo’s uitsluitend voor medisch onderzoek. Een Kamermeerderheid is daar, met een slag om de arm, voor. Gaat het je als kleine partij lukken zo’n ontwikkeling tegen te houden?

En als je op alle drie deze terreinen geen compromissen wilt, hoeveel onderhandelingsruimte houd je dan over om op wat minder aangelegen gebieden ook nog iets binnen te halen?

Nee, regeren is geen pretje. En formeren ook niet. Zeker niet voor een Bijbelgetrouwe partij. Waarmee niet gezegd is dat het voor een orthodox-christelijke partij niet kan. Wel dat het uiterst moeilijk is om niet door je eigen „principiële ondergrens” heen te zakken.

Wie zegt: „Meeregeren kan voor een principiële partij nooit”, maakt zich er te gemakkelijk vanaf. Maar dat doet zeker óók degene die zegt: „Natuurlijk kan dat. Waarom niet?”