Toch voel ik me sinds enkele maanden buitengewoon trots op m’n eigen land. Blijkbaar heb je soms een contragewicht nodig om het eigen gewicht weer eens op waarde te kunnen schatten. Dat contragewicht heet voor mij Donald J. Trump. Thé Donald, zoals hij zichzelf graag noemt.

En eigenlijk zegt dat voorvoegsel ”the” al genoeg. Zelden heeft een politiek leider onbeschaamder de vermeende superioriteit van zichzelf en zijn volk uitgedragen dan Trump. Ooit was de uitspraak ”eigen volk eerst” in de beschaafde wereld bijna een vloek. Nu is het, aan de andere kant van de grote plas, een triomfkreet. Zelfs religieuze leiders schamen zich er niet voor om te zeggen dat de Amerikanen Gods volk zijn en dat Hij het land aan hen gegeven heeft. Een uitspraak die zó aantoonbaar onjuist is dat je je bijna schaamt om er tegen in te gaan. Vertel dat maar eens aan de indianen die nu nog net geduld worden in reservaten aan de rafelranden van Amerika.

Maar snel terug naar eigen land, want anders wordt dit een politieke column en dat is verboden. Nationale trots dus. Bij ons. Bij mij. Waarom hebben we die zo weinig? En waarom heb ik een Donald Trump nodig om me weer trots te voelen op mijn eigen land? Waarom mopperen en zeuren we zo veel en zijn we zelden trots op wat er allemaal óók is? Het schitterende, Hollandse landschap. De uitgestrektheid van de polders. De zee, de duinen, de dijken. De rivieren. Ja, die vooral. Die lange feestlinten in het landschap.

De donkere bossen van de Veluwe. De Oostvaardersplassen. Salland. De Achterhoek. Zeeland. Het Limburgse heuvelland. En al die andere plekken die niet echt een naam hebben maar niet minder pareltjes zijn aan de kroon die we Nederland noemen.

En wat te denken van onze staatsinrichting, ons politieke bestel en de georganiseerdheid van werkelijk alles?

Nee, Nederland is het paradijs niet. Dat is gesloten. Maar als ”The Donald” mij zou vragen naar de plaats waar een mens in 2017 het beste kan wonen, ben ik er heel snel uit: „The Netherlands, mister president.”