Beckham (geschat vermogen: 335 miljoen euro) declareerde een businessclass ticket van bijna 8000 euro voor een vlucht naar Cambodja. Dat bedrag was afgesproken, alleen ging hij met de privéjet van een sponsor en maakte hij die kosten dus helemaal niet. Ook een vijfsterrenhotel was te min en de ster wilde maximaal één nacht blijven. Waarom is Beckham dan ambassadeur als hij er zo weinig mogelijk voor wil doen? Omdat het positieve publiciteit genereert, inclusief een ”aureooleffect” rond het merk Beckham. Dat aureool is er inmiddels wel af.

Het toppunt was wel dat Beckham ter gelegenheid van zijn tienjarig ambassadeurschap een speciaal Unicef-fonds oprichtte. Alleen was hij niet bereid er zelf ook geld in te storten.

Het is niet zo moeilijk hier cynisch over te doen. De schone schijn van de wereldster, die vooral geïnteresseerd is in het rinkelen van de kassa. De hulporganisatie die vooral de bv sponsort in plaats van andersom. En het gegeven dat 335 miljoen euro kennelijk niet een bedrag is waar je substantieel iets van kunt afstaan voor een goed doel.

Het probleem van dat cynisme is alleen dat Beckham dan nog vooral de ander is. U en ik zijn zo niet. Of toch wel? De schaal verschilt, maar in de ogen van veel mensen elders op de wereld baden wij in weelde – en we kunnen er maar zo moeilijk van delen. Natuurlijk staan we er graag goed op, al zien de meesten van ons er minder goed uit dan Beckham. Schone schijn, hypocrisie en het streven naar aureooleffecten vind je niet in het voetbal, maar ook aan de academie en in de kerk.

Een goede remedie lijkt mij: anoniem royaal geven. De oudtestamentische norm van tien procent van je inkomen is daarbij zo gek nog niet. Niemand hoeft het te zien; God ziet het en dat is genoeg.

Laatst hoorde ik over twee kleine gereformeerde kerken in Cardiff. Beide waren op zoek naar een gebouw. De ene gemeente had geld gespaard, ik meen rond 50.000 pond. De andere gemeente kreeg een gebouw te koop aangeboden, maar had geen geld. De kerkenraad besloot geld te geven aan de zustergemeente. De discussie ging over hoeveel. Men besloot in geloof alles te geven, zodat de zustergemeente kon kopen. Zelf zat de gemeente daarna zonder geld en nog steeds zonder gebouw. De Beckhams van deze wereld en hun zaakwaarnemers zouden het hoofd schudden. Korte tijd later echter kon die gemeente een passend gebouw kopen voor het symbolische bedrag van een enkel pond en hadden beide gemeenten een kerkgebouw.

Het is echt waar dat God zorgt. Van wat je geeft voor Zijn Koninkrijk, word je niet armer maar rijker, is het niet nu dan wel later. Een aureool krijg je er niet van, maar dat heb je ook helemaal niet nodig. Geen kapsones; je bent David Beckham niet.

Prof. dr. A. Huijgen is hoogleraar systematische theologie aan de Theologische Universiteit Apeldoorn. Hij schrijft dit blog als lid van de onderzoeksgroep BEST.