„Hem, zeg ik, wiens toekomst is naar de werking des satans, in alle kracht en tekenen en wonderen der leugen.”

De spreekwijzen der Schrift kennen aan de duivel een „ingeving in het hart” toe (Johannes 13:2), een „verblinding van het gemoed” (2 Korinthe 4:4), een „zifting van het geloof in het hart” (Lukas 22:31), een „ingang in de mens” (Lukas 22:3, Johannes 13:27), een „vervulling des harten” (Handelingen 5:3) en een „geest der verleiding en leugen in de mond” bij de profeten van Achab (1 Koningen 22). Nu zou het hard, al te verdraaid en gedwongen zijn om al deze manieren van uitdrukken uitsluitend te laten slaan op de werking in en op het voorstellingsvermogen (dat de mens met de dieren gemeen heeft) en door middel daarvan: op en in het verstand. Wie ons echter verder vraagt op welke manier de duivel deze lasterlijke gemeenheden en bedriegerijen innerlijk aan het verstand voorstelt en hóé hij zo rechtstreeks en onmiddellijk op het verstand zelf inwerkt, geven we de volgende verklaring: wij zeggen betreffende het spreken van de engelen en geestelijke of mentale tekenen tot verbetering van iemands inzicht dat de duivel de lasterlijke ingevingen inwerpt. Hij spreekt namelijk vanbinnen tot het mensenhart of stelt die ingevingen door een teken voor.

Simon Oomius,

predikant te Purmerland

(”Satans vuistslagen”, 1663)