Het staan in een ambt vergeleek hij met het openhouden van de deur voor Christus. Zodat er een ruimte ontstaat waarin Christus kan binnengaan en door Zijn Geest Zijn werk kan verrichten. Het dienende karakter van het ambt leek mij in dit beeld trefzeker weergegeven.

Het geeft natuurlijk ook te denken. In onze traditie bekleden immers alle gelovigen een ambt. We kunnen wel naar kerkelijke ambtsdragers kijken en ons kritisch afvragen of zij de deur openen of juist dichthouden. Maar gelovigen moeten natuurlijk vooral ook naar zichzelf kijken, en zich afvragen of zij in hun ambt van ouder of in hun dagelijks werk, bijvoorbeeld als leraar op een school, een deur openen of een wereld van gesloten deuren in stand houden.

Een ambt dat ook altijd tot de verbeelding spreekt, is het politieke ambt. Het Nieuwe Testament maakt duidelijk dat ook de staat deuren kan openen of sluiten. In Romeinen 13 gaat het om een overheid die, weliswaar seculier, een orde handhaaft die een bedding vormt voor de verbreiding van het Koninkrijk van God. Volgens veel uitleggers van 2 Thessalonicensen 2 gaat het bij de „weerhouder” waarover daar wordt gesproken, om de Romeinse staat. Maar in Openbaring 13 wordt duidelijk dat de staat zich aan deze dienstbaarheid kan ontworstelen en demonische trekken kan vertonen. Dat gebeurt wanneer hij zich actief verzet tegen de verbreiding van Evangelie en Kerk. Volgens het Nieuwe Testament gaat het tussen Hemelvaart en wederkomst slechts om de strijd om het levende Kind. „Alle geschiedenis is ten slotte kerkgeschiedenis” (Paul Scholten).

In de christelijke politiek kan het over heel veel dingen gaan, maar dit is toch de kern: het in stand houden van een (constitutionele) orde waarin de rechten en vrijheden gewaarborgd zijn die ruimte bieden voor de vrije prediking van het Evangelie, en het leven naar dat Evangelie. Het front is tegenwoordig dus gelegen in het grote conflict met het liberalisme, dat er al enkele decennia op uit is om die rechten en vrijheden te beperken of te begrenzen.

Emancipatie

In dit licht kunnen we ons de vraag stellen hoe verstandig de SGP dezer dagen bezig is. Het is duidelijk dat de SGP in een nieuwe fase van haar bestaan is beland. Van een partij in de marge is zij een partij geworden die er, door een wonderlijke samenloop van omstandigheden, ineens toe doet. Onder haar leden telt zij een van de meest onpolitieke mensen des lands, maar de stem van deze sympathieke senator is in de huidige constellatie ineens doorslaggevend geworden.

Het is duidelijk dat de SGP-Kamerleden een beetje van deze nieuwe rol geniet. Ze mogen aanschuiven bij het sluiten van akkoorden en weten daarbij zo maar wat concessies voor de achterban in de wacht te slepen. En die achterban is grotendeels maar wat trots op Kees, Elbert en Roel, die met ministers praten en zakendoen. In het proces van emancipatie is die erkenning een grote stap vooruit.

En laten we wel zijn: het vakmanschap waarmee het staatkundig gereformeerde triumviraat zijn werk doet, verdient alle bewondering. Maar toch schuurt er iets. Want onze broeders houden zo wel een kabinet in het zadel waarvan de leider, de VVD’er Rutte, heeft gezegd dat zijn programma ook inhield: „Vol gas op de immateriële beleidsterreinen.” En dat programma wordt ondertussen gewoon afgewikkeld. Het blasfemieverbod is inmiddels geschrapt. Het oprekken van de regels rond euthanasie en de modernisering van de huwelijkswetgeving zijn inmiddels aangekondigd. En bij de behandeling van de Algemene wet gelijke behandeling bleek dat een Kamermeerderheid niet langer wil dat scholen en andere instellingen onderschrijving van doel en grondslag mogen eisen. Daar gaan er dus deuren dicht.

Strooigoed

Ik begrijp natuurlijk ook wel dat de SGP in een lastig parket verkeert, en net als de andere partijen vooral bang is voor nieuwe verkiezingen. En ik zit natuurlijk niet bij al die onderhandelingen, dus wat er in de sfeer van gentlemen’s agreements zonder al te veel woorden wordt afgesproken, weet ik ook niet. En je zou het ook zo kunnen zien: met al die steun voor een kabinet dat uiteindelijk alles wat de SGP lief en dierbaar is zal afschaffen, hoopt de partij vurige kolen op het hoofd van dat kabinet, en kan het straks, wanneer alles gewoon doorgaat, wel niet met de borst vooruit maar dan toch met opgeheven hoofd de arena verlaten.

Maar wat ik wel merk is dat de samenwerking met PvdA en VVD wordt goedgepraat met de oogst van strooigoed, zoals de handtekening van Opstelten onder een nieuwe Regeling Uitstapprogramma’s Prostituees. Dat kan toch de bedoeling niet zijn. Als de SGP christelijke politiek bedrijft, moet zij kunnen en willen uitleggen waarom zij denkt dat zij met haar keuze voor ”constructieve oppositie” de deur voor Christus openhoudt.