Na zijn emeritaat is ds. Bijkerk (75) aan de Enschedese Varvik­singel blijven wonen. Hij woont er mooi: het huis is ruim en licht, met vrij uitzicht. De predikant heeft er zelfs niet over gedacht om te verhuizen. Dat was in verband met zijn verstandelijk gehandicapte zoon, die dichtbij in een tehuis verpleegd wordt, geen optie.

„We halen Gertjan twee keer in de week naar huis”, zegt hij. „Hij had er al zo veel moeite mee om aan deze woning te wennen. Dat zou bij een nieuw huis nog moeilijker zijn geweest. Ook de kerkelijke gemeente is goed voor hem, evenals zijn verzorgers. Het tehuis heeft weliswaar geen christelijke signatuur meer, maar het personeel bidt wel met hem en leest hem voor uit de Bijbel.”

Dat zijn zoon gehandicapt is, ervaart de predikant als een „blijvend verdriet.” „Maar we ontvangen veel liefde van ons kind.”

Over het verdriet: „De Heere doet het goed, ook als Hij ons iets anders geeft dan wij voor wenselijk houden. Ook dan klopt Zijn hart nog voor ons. Ik weet niet waarvoor sommige dingen in het leven goed zijn. Soms zie je het achteraf, soms zie je het helemaal niet. En dat hoeft ook niet.”

Bewaring

Jarenlang was ds. Bijkerk deputaat „naar artikel 49 KO” van de particuliere synode van het oosten. Dat behelsde het bijstaan van de classes bij de toelating tot het ambt, emeritaatsverleningen en eventuele tuchtprocedures. „Dat laatste werd weleens nachtwerk. Het is een verdrietige zaak als het met een dominee fout gaat. Des te dankbaarder ben ik dat het mezelf goed gegaan is, want ook een predikant is geneigd tot alle kwaad. Het is allemaal de genadige bewaring van God geweest.”

Enige tijd was hij ook leger­predikant, waardoor hij met 
allerlei mensen in aanraking kwam. Via het deputaatschap geestelijke verzorging militairen belandde ds. Bijkerk bij het 102 Verkenningsbataljon in ’t Harde. „Ik was er voor het hele bataljon, kerkelijke en onkerkelijke militairen. Bij de beroepsofficieren ging ik op huisbezoek, wat zeker gewaardeerd werd. Jaren later kwam een jongeman me na een kerkdienst bedanken voor de woorden die ik tijdens de kerstwijding in 1966 gesproken had. Het was een randkerkelijke jongen, die tijdens zijn dienstplicht niet veel aan godsdienst deed, maar –getuige het gesprek– later wel.”

De contacten met zijn eerste gemeente, Oud-Beijerland, 
zijn al die jaren gebleven, zegt de emeritus predikant, overigens evenals later die met de gemeente in Enschede. „We konden goed met de mensen in het Zuid-Hollandse dorp. Daar hebben we ook vanaf het begin naar gestreefd, want we wilden hun vertrouwen winnen.”

Tegenover

Ds. Bijkerk vindt het niet goed als predikanten te veel afstand bewaren tot hun gemeente­leden. „Er moet geen afstand zijn. Anderzijds: wel een tegenover, een besef van het ambt. Als gemeente­leden bij me kwamen om hun hart te luchten of om ergens bezwaar tegen aan te tekenen, probeerde ik begrip te hebben en dicht bij hen te staan. Vervolgens trachtte ik vanuit de Schrift te laten zien hoe het behoorde te zijn. Dat voelden de meesten wel aan. Het is de kunst om duidelijk te maken dat je er niet namens jezelf zit, maar dat het gaat om de heerschappij van het Woord van God. Dat is het enige wat telt.”

Ds. G. Bijkerk vijftig jaar predikant in CGK

Gerrit Bijkerk werd op 3 oktober 1938 in Zaandam geboren.

Hij studeerde theologie in Apeldoorn en werd op 14 november 1963 bevestigd als predikant van de christelijke gereformeerde kerk (cgk) te Oud-Beijerland. In 1966/1967 was hij dertien maanden legerpredikant in ’t Harde. Na Oud-Beijerland stond ds. Bijkerk in Enschede-Oost, waar hij in 1997 met vervroegd emeritaat ging. De predikant bleef na zijn emeritering in Enschede wonen. Nog bijna elke zondag gaat hij voor in kerkdiensten.

Het echtpaar Bijkerk heeft twee kinderen en vijf kleindochters.

Lees meer in Digibron:

Ds. G. Bijkerk 14 november 45 jaar predikant (De Wekker, 14-11-2008)

Ds. G. Bijkerk 40 jaar predikant (Reformatorisch Dagblad, 14-11-2003)