Mijn oproep om uit protest tegen het beleid van Timmermans en Ashton juist Israëlische producten te gaan kopen, viel bij velen in goede aarde. Helaas niet bij De Bruin en Bosma (RD 16-8). Hun reacties komen erop neer dat ik eenzijdig ben, verblind door mis­interpretatie van Bijbel en historie.

Mijn punt was dat de benadering van Timmermans en Ashton zeer eenzijdig, riskant en ineffectief is. Alsof het bestaan van de Joodse staat Israël en het optreden van de Israëlische regering de enige redenen zijn voor de problemen in het gebied ten westen van de Jordaan. Alsof er automatisch vrede tot stand komt zodra Israël zich terugtrekt uit de in juni 1967 veroverde gebieden.

Nee, ik heb niet betoogd dat de Bijbelse beloften die God aan het Joodse volk heeft gezworen vandaag de dag een-op-een van toe­passing zouden zijn op de seculiere Israëlische staat. Wel heb ik een vraagteken geplaatst bij de 
EU-benadering dat alle Joodse nederzettingen buiten de zogenaamde ”groene lijn” uit 1949 per definitie illegaal zijn. Verder handelt de EU zelf in strijd met het internationale recht door de VN-toezegging te negeren dat Israël recht heeft op veilige en erkende grenzen.

EU-regelgeving verplicht bedrijven vanaf 1 januari 2014 tot ”labeling” van producten uit Joodse nederzettingen. Daarmee faciliteert de EU een consumenten­boycot van die producten. In mijn ogen is zo’n boycot ineffectief. Als je daarmee de Palestijnse zaak wilt dienen, doe je dat over de rug van Palestijnse medewerkers die van hun broodwinning worden beroofd. Deze methode lijkt overigens sterk op de praktijken van Palestijnse leiders, doch dit terzijde.

In plaats van een boycot zal het stimuleren van economische samenwerking wel vruchtbaar zijn. Want dat kan de vrede van onderop stimuleren. Waarom uit de EU geen kritiek op de discriminerende wetten van de Palestijnse Autoriteit die Palestijnen verbieden om voor Joodse bedrijven te werken of handel te drijven met Israëliërs?

Uiteraard moet ook Israël de onderlinge economische samen­werking bevorderen en geen obstructie plegen door onnodig langdurig oponthoud aan de grens. Al is om redenen van veiligheid een check noodzakelijk.

Bosma heeft gelijk als hij stelt dat de onafhankelijkheidsoorlog in 1948 veel leed heeft berokkend, niet het minst aan de Palestijnen die werden verjaagd, gewond of gedood. Maar er lag toch een VN-delingsplan dat de Israëliërs node hadden aanvaard? En gebeurde in Samaria en Judea niet hetzelfde met aldaar decennialang woonachtige Joden? Kort voor de recent begonnen vredesbesprekingen zei Mahmud Abbas in een interview met een Jordaanse krant dat „Israeliërs permanent moeten verdwijnen van Palestijns land”, anders sluiten de Palestijnen 
geen vrede met Israël. Dat is toch ondubbelzinnig een racistische eis?

Het zwaarste verwijt is wel dat het mij kwalijk wordt genomen dat ik refereer aan de boycot van Joodse winkeliers en ondernemingen door de nationaalsocialisten in Duitsland. Dat speelde in de jaren dertig van de vorige eeuw. Weten De Bruin en Bosma echter dat een boek als ”Mein Kampf” op dit moment razend populair is in het Midden-Oosten? Realiseren zij zich dat onder gewone moslims, ook in mijn stad Rotterdam, de opvatting gemeengoed is dat Joden afstammen van apen? Hebben zij kennis genomen van het doorwrochte onderzoek van dr. Hans Jansen naar de verbinding tussen het kwaadaardige denken en handelen van nazi’s en het antisemitisme in het Midden-Oosten?

Ik beticht Timmermans en Ashton niet van antisemitisme. Maar de EU-maatregel draagt zeker niet bij aan de bestrijding daarvan. Veel consumenten kijken niet zo precies en zullen na verloop van tijd producten uit heel Israël boycotten – niet alleen die uit Joodse nederzettingen. Vandaar mijn oproep om Israëlische producten te kopen. Een florerend bedrijfsleven in Israël betekent ook meer werkgelegenheid en minder armoede voor Palestijnen.

Het zal duidelijk zijn dat mijn sympathie uitgaat naar Israël. Dat betekent niet dat ik blind ben voor het jammerlijke leed dat vele Palestijnen wordt aangedaan, zowel door acties van fanatieke Joodse kolonisten, door laakbaar optreden van Israëliërs en –nota bene– ook door hun eigen falende Palestijnse leiders en radicale moslims.

Ik hoop vurig dat Israëliërs en Palestijnen vrede zullen sluiten, zodat aan het bloedvergieten over en weer een einde komt. Maar het is ridicuul en absurd dat Timmermans en Ashton dicteren welke gebieden Israël daarvoor moet opofferen.

De auteur is directeur van het Wetenschappelijk Instituut voor de SGP.